Το φως σε εκείνη τη στιγμή και εκείνον τον άνθρωπο που η Ιστορία δεν θα δει, κι αν τον δει θα τον μαζέψει σε ένα σύνολο, τύπου, « ο λαός», «οι πολίτες» κ. λ. π
Γιατί, όχι μόνο έχει να πει, αλλά κάποιες φορές, η δική του στιγμή, δίπλα και παράλληλα από «το γεγονός», είναι ένα εξίσου μεγάλο και σημαντικό γεγονός. Αρκεί να θέλεις να το φωτίσεις για να φανεί.
Η νέα δουλειά του σκηνοθέτη Μιχάλη Γιαννακάκη, είναι απολύτως ανθρωποκεντρική και απολύτως «κοινωνικο-ιστορική», συγκεντρώνοντας από το περιθώριο της επίσημης ιστορίας, στιγμές και ανθρώπους που έχουν να βάλλουν μια δασεία στο φωνήεν για να βγει από την ψυχή η αλήθεια που μας αφορά και να μιλήσει.
Είναι βέβαια και απολύτως κινηματογραφική, ο σκηνοθέτης μας δίνει τα κλειδιά και μας επιτρέπει να μπούμε στις ζωές των ανθρώπων, με σεβασμό και μια μικρή υπόκλιση σε αυτό που κυρίως του αρέσει να προβάλλει: Το αφανέρωτο που είναι δίπλα ,η φωνή ενός ανθρώπου που πέρασε από δίπλα και δεν ακούγεται συχνά. ΄Η δεν ακούγεται δυνατά, όπως της πρέπει.
Σε λίγες ώρες, απόψε στο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους στην Ιεράπετρα (23:30, πλατεία Τζαμί) προβάλλεται «Ο πρόσφυγας αιώνας», μαρτυρία για τη μικρασιατική χαμένη πατρίδα που υπάρχει στην κυτταρική μνήμη του επίγονου, κάνοντας την επιθυμία επίσκεψης σε έναν τόπο που δεν έχει δει ποτέ, κάτι σαν ιδεότυπο νόστο. «Επιστροφή» σε μια πατρίδα που έχει χαθεί, που ποτέ δεν έχεις δει, αλλά υπάρχει ως μνήμη, αίσθηση, περιγραφή, κλάμα, αναπνοή, χαμένη ελπίδα.
Ο Μιχάλης Γιαννακάκης πλουτίζει τον κύκλο «Οι ταινίες του Ισίδωρου» με τον «Πρόσφυγα αιώνα», αλλά και την άλλη ταινία μικρού μήκους, με τίτλο «Μια ιστορία από την κατοχή», που πρόκειται να παρουσιαστεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Χανίων (τον Οκτώβριο ) και διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Λάρισας (τον Νοέμβριο).
Αυτή η συγκλονιστική ιστορία από την κατοχή, έχει καταγραφεί στο μέτωπο, τα μάτια και τα χέρια της γυναίκας που δεν την έζησε, την έγραψε, και η ίδια αφηγείται αυτήν τη στιγμή-και μια άλλη, για να συμπληρωθεί η εικόνα-και είναι η Ελένη Σπανάκη που γεμίζει το πλάνο του σκηνοθέτη, για να πει όσα έζησε στην Ελένη Δερμιτζάκη μέσα στην κατοχή, σε μια δική της γενναία πράξη αντίστασης, που δεν την παρουσιάζει καθόλου ως τέτοια. Είναι απλά το μόνο που σκέφτηκε να κάνει και το έκανε. Οι γυναίκες έχουν τον λόγο και δεν πρόκειται για μια ιστορία ενδυνάμωσης, ούτε για ένα ανάθεμα στις κακοποιητικές διαθέσεις του κατακτητή. Πρόκειται για την ιστορία των ρυτίδων στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας και πολλών ακόμα -η φλέβα κτυπά καρέ-καρέ και δίπλα ,εκεί που σταματά, αρχίζει πάλι μια άλλη στιγμή, σε μια άλλη εποχή, διαφορετικές αλλά δύσκολες πάντα οι καταστάσεις και η «μάχη» δίνεται για τα ουσιαστικά, όπου, καμιά φορά, κερδίζει η ανθρωπιά.
Απλά πράγματα και καθημερινά, που προβάλλουν όπως είναι στο φακό του δημιουργού. Κανένα εφέ, κανένα τρικ. Οι ζωές όπως είναι, οι άνθρωποι όπως είναι.
«Οι ταινίες του Ισίδωρου» ανήκουν στο ανεξάρτητο σινεμά, έχουν όμως σχέση εξάρτησης από την Σητεία και όλη τη γύρω περιοχή, ως ντοκουμέντα καταγραφής ανθρώπων, τόπων, στιγμών, ζωών. Ως τέχνη, έχει μήνυμα γιατί η τέχνη είναι το μήνυμα.
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πηγή : Style 100Fm
