Τι ίσχυε μέχρι πρόσφατα σε ό,τι αφορά το μάζεμα των ελιών;
«Θα καλέσουμε κάποιους εργάτες να μας βοηθήσουν στο λιοστάσι και το λάδι που θα παραχθεί στο ελαιοτριβείο, θα είναι ''μισακό''»
Φαίνεται πως το τελευταίο διάστημα τα πράγματα έχουν αλλάξει, με τα ποσοστά που «παίζουν» στη μοιρασιά του λαδιού να είναι πολύ διαφορετικά, ποσοστά που φτάνουν ακόμη και στο 70% έως 75% υπέρ του εργάτη και στο 25% με 30% μόλις για τον ιδιοκτήτη των ελαιοδένδρων.
Πού αποδίδουν, όμως, οι ειδικοί το συγκεκριμένο φαινόμενο; Οπως αναφέρουν χαρακτηριστικά επιχειρηματίες που συνδέονται με την παραγωγή και την επεξεργασία της ελιάς: «Από την έλλειψη εργατικών χεριών, περάσαμε πλέον στην υπερπροσφορά χωραφιών για τα οποία δεν υπάρχουν οικογένειες με τα κατάλληλα εφόδια ή τις γνώσεις για να μαζέψουν τις ελιές και καταλήγουν στη συνεκμετάλλευση της περιουσίας τους με εργάτες που βγάζουν κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό μεροκάματο». Τι θα μπορούσε να συμβεί για να καταπολεμηθεί το παραπάνω φαινόμενο; «Δεκάδες χιλιάδες νέοι που θα μπορούσαν μέσα σε δύο μήνες να βγάζουν σχεδόν τους μισθούς μισού χρόνου ενός δημοσίου υπαλλήλου, απλά κάθονται στα καφενεία και παίρνουν τις επιδοτήσεις τους» ήταν το αιχμηρό σχόλιο ανθρώπων που ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή και δίνουν καθημερινά δύσκολες μάχες.
Ο Αγγελος Σπηλιωτόπουλος, από το πρότυπο ελαιοτριβείο της Οικογένειας Σπηλιωτόπουλου στη Χαλανδρίτσα, δήλωσε στην «Πελοπόννησο»: «Όσο υπάρχει έλλειψη εργατικών χεριών κι επικρατούν αυτές οι τιμές στην αγορά, θα βλέπουμε τέτοια φαινόμενα. Ο κόσμος θέλει να μαζέψει το λάδι του για να βγάλει τον χειμώνα, οπότε αναγκαστικά θα στραφεί σε τέτοιες λύσεις».
Ο Σάββας Βλάχος (διευθυντής Αγροτικής Οικονομίας Αιτωλοακαρνανίας) ήταν ξεκάθαρος: «Δυστυχώς υπάρχει πολύς κόσμος που επιλέγει να έχει το βασικό λάδι για τη σαλάτα του και τα υπόλοιπα να τα παίρνουν οι εργάτες. Η δική μας συμβουλή και προτροπή προς τον κόσμο που έχει ελιές είναι να επενδύσουν στα εργαλεία που δίνει απλόχερα η Περιφέρεια και το υπουργείο. Το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης μπορεί να δώσει λύσεις. Η άλλη επιλογή είναι ο κόσμος να επενδύσει στα σύγχρονα μηχανήματα που θα βοηθήσουν στη συγκομιδή. Η ελιά θέλει χέρια. Η μία λύση είναι οι έμπειροι αγρότες και η άλλη λύση είναι η προμήθεια σύγχρονων μηχανημάτων. Στην Ιταλία αυτοί που έχουν πολλές ελιές, έχουν το δικό τους οικογενειακό ελαιοτριβείο. Κάνουν μια επένδυση που θα τη βρουν μπροστά τους».
Ο Ν.Τ, ο οποίος έχει στην κατοχή του πολλά ελαιόδεντρα, είναι ακόμη πιο αιχμηρός: «Ενώ τα Ελληνόπουλα επιλέγουν να δουλέψουν σεζόν σε κάποιο νησί ή να απασχοληθούν ως ντελίβερι ή, ακόμη χειρότερα, να ζήσουν από τους γονείς τους και από επιδόματα ανεργίας, κάποιοι εργάτες, όχι πάντα ελληνικής καταγωγής, παίρνουν φίλους τους ή μέλη της οικογένειάς τους και χτυπάνε τα χωράφια, στην ουσία σε συνεκμετάλλευση και μοιράζονται το λάδι με ποσοστό, πλέον, 60% - 40% ή ακόμη και 70% - 30% υπέρ τους. Η Πολιτεία πρέπει να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο στον πρωτογενή τομέα και να δώσει κίνητρα στους Ελληνες να εκμεταλλευτούν και να αξιοποιήσουν τον πλούτο της γης τους».
Ο Νίκος Καράπαπας, τέλος, που δραστηριοποιείται στο εμπόριο της επιτραπέζιας ελιάς μέσω της «Nicoilas Olives», δεν κρύβει την ανησυχία του για το φαινόμενο, τονίζοντας πως «είναι επιτακτική ανάγκη οι ελληνικές οικογένειες να επενδύσουν και πάλι στη γη τους». Και επιβεβαίωσε, μάλιστα, ότι «ήδη από φέτος πολλές οικογένειες αρχίζουν να μαζεύονται και πάλι όπως παλιά και να συλλέγουν τις ελιές στο κτήμα του παππού. Μαζεύονται τα παιδιά, τα εγγόνια, τα αδέρφια και τα ανίψια κι έτσι η οικογένεια ξέρει ότι το λάδι θα μείνει στην οικογένεια».
Κωνσταντίνος Λαμπόπουλος - pelop.gr
