Ο pastry chef Δημήτρης Μακρυνιώτης μιλάει για τη δική του Σητεία
Δεν με λες άνθρωπο που αναζητά την ησυχία. Είμαι, βλέπεις, παιδί της πόλης και στις διακοπές μου συνεχίζω να ψάχνω το βουητό της. Όμως με τη Σητεία είναι αλλιώς, ίσως γιατί την έχω συνδέσει με πρόσωπα αγαπημένα, ίσως γιατί όπου κι αν φάω τρώω αυθεντικό κρητικό καλό φαΐ, ίσως γιατί στη Μονή Τοπλού με έχουν φιλοξενήσει όπως πουθενά αλλού στον κόσμο και ίσως... είναι πολλά τα ίσως τελικά.
Τα τελευταία χρόνια είμαι εκεί Πάσχα, καλοκαίρι και ξανά και ξανά.
Και κάθε καλοκαίρι η Μαρία στην Αχλιά, που με το που φτάνουμε στην παραλία η πρώτη φράση της δεν είναι καλώς ήρθατε αλλά φρέντο εσπρέσο μέτριο με ζαχαρίνη; Και μετά τα γέλια κι αγκαλιές. Είναι ωραίο να σε φωνάζουν στο λιμάνι με το όνομά σου και ο καφές σου στο Εν-Πλω να φτάνει πριν από εσένα στο τραπεζάκι του «ψηλού», αλλά ακόμα πιο ωραίο είναι το πρώτο ποτηράκι ρακί με ρόδι από τα χέρια του φίλου μου εκεί στην «Πιπεριά».
Είναι όμως και αυτή η θεία Παρθενόπη βρε παιδί μου, που περιμένει, άγρυπνος φρουρός, να μας ταΐσει φουσκωτές τυρόπιτες που δήθεν δεν τις έχουν πετύχει μπας και φάμε καμία εικοσαριά και έτσι την πείσουμε πως είναι μοναδικές. Και οι μέρες κυλάνε, περνάνε ήσυχα και όλο λέω αύριο θα πάω να δω την άλλη Κρήτη, την κοσμοπολίτικη, αλλά αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ, πάντα με προλαβαίνει η τελευταία μέρα που θα την καταλάβεις όταν με δεις να τρώω λουκουμάδες στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο, εκεί που το αποχαιρετιστήριο ραντεβού εξελίσσεται σε ραντεβού επόμενης αντάμωσης.Ίσως τελικά αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ, γιατί εγώ δεν θέλω να ’ρθει!
*Ο Δημήτρης Μακρυνιώτης είναι pastry chef.
Πηγή: athensvoice.gr
