Θα αρχίσω από την εποχή της φωτογραφίας, που ο καλός φίλος Νίκος Μεραμβελιωτάκης δημοσίευσε στις φιλόξενες εφημερίδες ΑΝΑΤΟΛΗ 13-3-20 και ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ 17-3-20.
Παρεμπιπτόντως, να συγχαρώ τον από μητέρα Μικρασιάτη Νίκο, που εκχωρεί τη μηνιαία αποζημίωση του, ως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου στο Σύλλογο Φίλων Νοσοκομείου Σητείας. «…Αυτός έχει» θα πουν οι πικρόχολοι. Κι άλλοι έχουν περίσσεμα τσέπης. Αλλά δεν έχουν περίσσεμα ψυχής. «Τα ρίχνεις (τα λεφτά) από το παράθυρο και σου ‘ρχονται από την πόρτα».
Πάμε πίσω. Στην εποχή της φωτογραφίας. Στα χρόνια της φτώχιας και της αθωότητας. Στο δεύτερο ήμισυ της 10ετίας του ’50. Όπου στο 8τάξιο (στα χαρτιά) Γυμνάσιο Σητείας συνυπήρξαμε με τον, κατά κόσμον τότε, Μιχάλη Σπανουδάκη. Τον μετέπειτα Πανοσιολογιότατο Ηγούμενον Ιερά Μονής Παναγίας Ακρωτηριανής (Τοπλού) κ.κ. ΦΙΛΟΘΕΟΝ.
Εκείνος προς τις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, εμείς στις αρχικές. Είχαμε συνδέσει τον Μιχάλη με την «Αίτηση Εκδρομής». Έτσι συνηθιζόταν στις καλοσυνάτες μέρες, όταν ζύγωνε η πιθανή μέρα εκδρομής. Περιμέναμε το πρωί πως και πως τον Σπανουδάκη. Μόλις δε περνούσε την είσοδο του προαυλίου, πριν την προσευχή, περικυκλωμένος από συμμαθητές του σύντασσε την αίτηση. Ο ίδιος την πήγαινε στον Γυμνασιάρχη. Και όταν η απόφαση ήταν «εκδρομή» ακολουθούσε φωνοβολητό θριάμβου. Πρόσωπο της ημέρας ο Σπανουδάκης.
Στη Σητεία, στην Πάνω Γειτονιά γειτόνευαν τα σπίτια μας. Βόρεια της οδού Πλαστήρα, δυτικά του Αγίου Γεωργίου. Εργένης εκείνος. Άλλοτε με χωριανούς. Άλλοτε μόνος. Οι της ηλικίας μας θυμούνται τα …AIRBNB της μετακατοχικής περιόδου. Ένα σκέτο δωμάτιο. Έξω η παραστιά. Έξω ο καμπινές. Σχεδόν ίδιες συνθήκες για την πολύτεκνη πατρική μου κατοικία, με δύο δωμάτια παραπάνω. Που να χωρέσουν. Που να παίξουν τα παιδιά. Παιχνίδια, σκανταλιές, όλα στην ύπαιθρο.
Ένα απόγευμα, με μεγαλύτερο μου γείτονα μαθητή επισκεφτήκαμε τον Μιχάλη. Η παρέα από χωριανούς του καλαμπούριζαν. Όμως, παράλληλα ο Μιχάλης με το τσακάκι του (κοντό πλατύ μαχαίρι) σμίλευε σε μικρή από «άσπρουγα» πλάκα την Παναγία. Την ολοκλήρωνε. Η τοποθεσία «Άσπρουγας» στη Μπόντα ήταν κοντά στο αλώνι του Κατσούλη. Πιο πάνω από το «Μελισσόκηπο του Γαρεφαλάκη» (πατέρα του Νίκου, παππού του Θεοδόση). Υπήρχε μικρός σπηλαιώδης χώρος με γυψώδες δάπεδο. Το χειμώνα στέρνιαζε το βρόχινο νερό. Τέλος άνοιξης στέγνωνε, ξεραινόταν. Σχηματιζόταν χαραματιές, εύκολα να αποσπάσεις λευκές, μαλακές για σμίλευμα πλάκες. Τέτοιες σμίλευε ο Μιχάλης.
Στην τελευταία τάξη Γυμνασίου ο Μιχάλης κατοικούσε εγγύτερα στο πατρικό μου. Ένα βράδυ αυτό-απομονωμένος οραματίστηκε. Δεν ανταποκρινόταν στο κάλεσμα της θείας Τασούλας. Έπαιρνε την οριστική του απόφαση: Να διακονέψει την ιεροσύνη.
Εξιστορώ αυτά τα μικρά χαρακτηριστικά γεγονότα για να ενισχύσω το δόγμα, ότι ο ιερωμένος γεννιέται. Σπανίως γίνεται. Ενισχύεται το δόγμα και από εξ αίματος συγγενή μου, λαϊκό κληρικό.
Δεν είμαι θρησκόληπτος. Ούτε τακτικά εκκλησιαζόμενος. Πιστεύω στο Υπέρτατο Ον. Στον Παντοδύναμο. Στον Θεό. Που τον συναντάς παντού. Που είναι η συνείδησις μας. Και πρέπει να την ακούμε ακόμη και όταν μας ψιθυρίζει.
Η εγωτολογία; Απλά για να προσθέσω την ταπεινή μου γνώμη στο θεάρεστο κοινωνικό έργο του Πατέρα ΦΙΛΟΘΕΟΥ. Στα 60 χρόνια της άοκνης, αδιάκοπης προσφοράς του. Στην Εκκλησία. Στο Μοναστήρι. Στην ανάδειξη της ιστορικής και πολιτισμικής αξίας της περιοχής. Στη διασφάλιση της περιουσίας της Μονής και στην αποδοτικότερη εκμετάλλευση της. Στην παραγωγή και διάθεση υγιέστερων προϊόντων. Με ταυτόχρονη αύξηση των θέσεων εργασίας. Επ’ ωφελεία περισσότερων οικογενειών.
Εξήντα χρόνια συνεχούς εργασίας. Σε 24ωρη βάση. Από το μυστρί στο τρακτέρ. Από τη Σητεία στη Μόσχα. Χωρίς ξεκούραση. Χωρίς άδεια. Χωρίς διακοπές. Εξήντα χρόνια. Δύο συντάξιμες ηλικίες. Η μία μετά την άλλη. Όχι η μία πάνω στην άλλη. Λίγοι αντέχουν.
Ουράνιος στα ιερατικά του καθήκοντα. Κατανυκτικός στο εκκλησίασμα. Γήινος στις φιλικές του συντροφιές. Καθαρός λόγος. Καθαρό μυαλό. Ποιός δεν θέλει την παρέα του.
Για κάποιους επενδυτικούς χειρισμούς του «Ιδρύματος» υπήρξαν πικρόχολες αντιλήψεις. Συνήθεις στις συλλογικές προσπάθειες. Κυριολεκτικά τραυματικές και οι προσωπικές μου εμπειρίες. Άδικο. Αφού στις συλλογικές, στις πολυμετοχικές προσπάθειες (Ιδρύματα, Εταιρείες Λαϊκής Βάσης, Ενώσεις) οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Το οποίο κατά κανόνα εκλέγεται από τη Γενική Συνέλευση των Μετόχων. Αλλά όπως έλεγε ο Γέρος του Μωριά, ο Κολοκοτρώνης όταν του μετέφεραν τις εις βάρος του κατηγορίες «…τα καρύδια πετροβολούν τα παιδιά¨. Και ο Μιχάλης είχε.
Πατέρα ΦΙΛΟΘΕΕ έθεσες τον πήχη ψηλά. Πολύ ψηλά. Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για ΟΛΑ. Έχουμε αρκετό δρόμο ζωής μπροστά μας. Να είσαι γερός, δυνατός και όρθιος.
Ευχόμαστε Πατέρα ΦΙΛΟΘΕΕ, ο και με την «βούλα» του Πατριάρχου μας διορισμένος διάδοχος σου Πατέρας Αμβρόσιος, όχι μόνο να συνεχίσει, αλλά και να ξεπεράσει το θεάρεστο έργο σου.
Η Μονή Τοπλού αποτελεί ιερό και θρησκευτικό τοπόσημο για την περιοχή μας.
23 – 4 – 2020
Γιώργος Αλεβίζος
Πηγή : Style100Fm
