Η θεατρική παραγωγή «Γιοι και Κόρες…» του Γιάννη Καλαβριανού σε σκηνοθεσία Νάσου Ζαγκότη θα συμμετέχει στο διαγωνιστικό μέρος στο 11ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Ιεράπετρας. Αλλά -και μετά από επιλογή πολλών συμμετοχών- στους 7ους Πανελλήνιους Αγώνες Θεατρικών Εργαστηρίων Σπερχειάδας -Μακρακώμης!
Η θαυμάσια παραγωγή του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας, η οποία παρουσιάστηκε τον Απρίλιο στην Σητεία κι έτυχε θερμότατης υποδοχής από το κοινό, τώρα ανοίγει φτερά και ξεκινάει δεύτερο κύκλο παραστάσεων, θέτοντας το ερώτημα: Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε μία και μόνη ιστορία από όλη σας τη ζωή, ποια θα ήταν αυτή; Ένα έργο βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων στους οποίους ετέθη το συγκεκριμένο ερώτημα. Στο πλαίσιο συνεντεύξεων, μοιράστηκαν προσωπικές, ξεχωριστές για τον καθένα ιστορίες, τις οποίες επί σκηνής διηγούνται οι ηθοποιοί της παράστασης: Μαρία Ελληνικάκη, Μάριος Μαμούτης, Ελευθερία Παναγιωτάκη, Μαρία Σταυρακάκη, Αργύρης Σφενδουράκης.
Σκηνοθεσία Νάσος Ζαγκότης, Βοηθός σκηνοθέτη Γωγώ Σταυρακάκη, Μουσική Γιώργος Φουρναράκης, Φωτογραφία Γιώργος Βασιλειάδης, σχεδιασμός αφίσας Πόπη Αυγουστάκη.
Οι συντελεστές της παράστασης είναι έτοιμοι να βρεθούν επί σκηνής, ξεκινώντας εκ νέου πρόβες για να συμμετάσχουν με χαρά κι ενθουσιασμό στις πανελλήνιες διοργανώσεις της Μακρακώμης και της Ιεράπετρας. Παράλληλα να παρουσιάσουν το έργο στο κοινό της Σητείας (με δύο παραστάσεις) δίνοντας την ευκαιρία σε όσους δεν κατάφεραν να το δουν τον Απρίλιο, να το πράξουν το επόμενο χρονικό διάστημα ή όσοι το είδαν κι επιθυμούν να απολαύσουν ξανά το θαυμάσιο αυτό έργο.
Και βέβαια παραστάσεις θα δοθούν και σε άλλες πόλεις του νομού και της Κρήτης όπως στις 19 και 20 Οκτωβρίου, στον Άγιο Νικόλαο και το Ηράκλειο.
Στους Πανελλήνιους
Εν δράσει λοιπόν η ομάδα της παράστασης «Γιοι και Κόρες», η οποία -όπως προαναφέρθηκε- θα συμμετάσχει αρχικά στις 3 Οκτωβρίου, στους 7ους Πανελλήνιους Αγώνες Θεατρικών Εργαστηρίων Σπερχειάδας -Μακρακώμης. Η πρόκριση και η συμμετοχή στην διοργάνωση είναι μία επιτυχία, δεδομένου όπως ανέφερε ο κ. Ζαγκότης ότι επιλέχθηκαν 7 παραστάσεις από 41 υποψήφιες συνολικά από όλη την Ελλάδα. «Από μόνη της είναι μία μεγάλη επιτυχία. Είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί θα συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο γεγονός, θα συναναστραφούμε με ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με εμάς και θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε παραστάσεις από άλλες περιοχές… Όλο αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο κέρδος και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Είναι πολύ δημιουργικό γεγονός. Υπάρχουν βέβαια και δυσκολίες στην οργάνωση και στον σχεδιασμό και σε αυτό εστιάζουμε τώρα», πρόσθεσε.
Ο επόμενος σταθμός είναι το 11ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στην Ιεράπετρα στις 29 Οκτωβρίου. «Επίσης είναι πολύ σημαντικό Φεστιβάλ και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτή την συμμετοχή», τόνισε ο κ. Ζαγκότης.
Από την πλευρά των ηθοποιών, τόσο η κ. Παναγιωτάκη όσο και ο κ. Σφενδουράκης εξέφρασαν επίσης την χαρά τους για τις εξελίξεις, τη δυνατότητα να παρουσιαστεί η παράσταση και σε άλλο κοινό το οποίο ενδεχομένως να είναι και πιο αυστηρό, ωστόσο λειτουργεί και ως μία ωραία πρόκληση. Υπάρχει δημιουργικό άγχος, επομένως, δεδομένου επιπρόσθετα ότι έπειτα από αρκετό χρονικό διάστημα -από τον Απρίλιο -ξεκινούν και πάλι πρόβες. «Είναι σαν να ξαναγνωρίζεις το έργο…», ανέφερε η κ. Παναγιωτάκη. «Είναι μία δεύτερη ζωή σε μία παράσταση που αγαπήσαμε πολύ και οι ηθοποιοί και το κοινό, όπως είδαμε. Πάντα όταν ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος κι ανοίγει ο επόμενος υπάρχουν και κάποιες δυσκολίες αλλά πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί η ομάδα είναι δεμένη. Σε ό,τι αφορά την παρουσίαση του έργου σε άλλες περιοχές, την συμμετοχή στα Φεστιβάλ είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για όλους μας», ανέφερε ο κ. Σφενδουράκης.
Οι εναλλαγές
Η συγκεκριμένη είναι πραγματικά μία εξαιρετική θεατρική παράσταση, την οποία αγκάλιασε με θέρμη το κοινό. Ερωτηθείς για τα ιδιαίτερα εκείνα στοιχεία που συνετέλεσαν σε τούτο, αρχικά ο κ. Ζαγκότης εστίασε στο ίδιο το έργο και τον τρόπο που είναι γραμμένο, το οποίο περιλαμβάνει ιστορίες αληθινές που στηρίζονται σε αφηγήσεις ανθρώπων. «Ιστορίες του 20ου αιώνα της Ελλάδας, μέσα από τις οποίες, από τις προσωπικές αυτές αφηγήσεις μπορούμε να αναγνωρίσουμε πολύ γλαφυρά να αναδύεται η ελληνική ιστορία. Αυτό από μόνο του έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Γίνεται με τρόπο δραματικό, αλλά και χαρούμενο. Είναι αυτός ο συνδυασμός της λύπης και της χαράς, του αστείου αλλά και του πολύ σοβαρού που νομίζω δίνει όλα τα στοιχεία στο θεατή να σκεφτεί, να προβληματιστεί αλλά και να ψυχαγωγηθεί, να γελάσει και ίσως και να αναστοχαστεί πάνω στα γεγονότα του 20ου αιώνα. Αυτός ο πολύ ωραίος και ισορροπημένος συνδυασμός που κάνει πολύ ενδιαφέρον το έργο, μαζί με τη βιωματική αλήθεια που περιέχει. Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε σε επαφή με αυτό το έργο μας άρεσε πάρα πολύ (ιδιαίτερα στον Αργύρη) και ουσιαστικά νιώσαμε ότι είναι ένα έργο που θα αγγίξει πολλούς. Και πραγματικά το αγάπησε πολύ ο κόσμος», σημείωσε.
Όπως πρόσθεσε η κ. Παναγιωτάκη, πολλοί από το κοινό ταυτίστηκαν με κάποιες από τις ιστορίες, είτε σε προσωπικό επίπεδο ή σε κάτι σχετικό που έχει συμβεί σε κάποιο συγγενικό ή φιλικό τους πρόσωπο «είτε ως προς κάτι θετικό ή κάτι στενάχωρο. Άρεσε στο κοινό η εναλλαγή που είχε το έργο το οποίο έχει μία αμεσότητα…».
«Ακόμα και στην ίδια ιστορία όπως για παράδειγμα στις ιστορίες της Κεφαλονιάς με τους σεισμούς υπάρχει η καθημερινότητα η χαρούμενη με το τραγικό γεγονός που σημαδεύει τη ζωή. Γιατί έτσι είναι η ζωή», σημείωσε ο κ. Ζαγκότης «Και η ζωή συνεχίζεται, είτε συμβαίνει κάτι καλό ή κάτι αρνητικό, θα συνεχίσει να υπάρχει», συμπλήρωσε η κ. Παναγιωτάκη. Παράλληλα μίλησε και για μία απαιτητική παράσταση, δεδομένου του γεγονότος ότι οι πέντε πρωταγωνιστές βρίσκονται εν δράσει επί σκηνής σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης συνδυάζοντας μαζί με την πρόζα, τραγούδι με χορό, κάτι το οποίο είναι απαιτητικό και συνάμα ωραίο.
Οι ρόλοι
«Είναι ιδανικό έργο για μία ερασιτεχνική σκηνή», τόνισε ο κ. Ζαγκότης εξηγώντας ότι τα περισσότερα έργα έχουν πρωταγωνιστές, δύο συνήθως άτομα -ανάλογα το έργο- και διάφορους βοηθητικούς ρόλους. Αυτό για μία ερασιτεχνική σκηνή δεν είναι και η πιο ευχάριστη επιλογή γιατί θέλουν όλοι να συμμετέχουν ενεργά ή γιατί συνήθως πέφτει πολύ βάρος στους ώμους κάποιου ερασιτέχνη ηθοποιού. «Είναι πιο ωραίο αυτό που μοιράζεται, που έχουν όλοι ρόλο αρκετής ώρας, χωρίς αναγκαστικά να υπάρχει η παρουσία κάποιου πρωταγωνιστή. Γενικότερα, το θέατρο της κοινής συμμετοχής όλων, προσωπικά μου αρέσει και με ενδιαφέρει πάρα πολύ», ανέφερε.
Τα αντικείμενα
Ο κ. Σφενδουράκης στάθηκε και στα πάρα πολλά αντικείμενα -βγαλμένα από το παρελθόν – τα οποία βλέπει ο θεατής και βέβαια χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί, και τα οποία μαζί με φράσεις και τραγούδια που ακούγονται, χαρακτηρίζουν εποχές του παρελθόντος. Ξυπνάνε μνήμες σε πολλούς ανθρώπους που έχουν βιώματα, κάνοντας μία αναδρομή στη ζωή τους. Αλλά και νέοι άνθρωποι που δεν έχουν βιώματα, αλλά μόνο ακούσματα ή εικόνες από τηλεοράσεως, καταλαβαίνουν πως ήταν η ζωή τις δεκαετίες του 1920 κι ακολούθως, τι απασχολούσε τον κόσμο…
«Είναι ένα ταξίδι στον 20ο αιώνα της Ελλάδας. Και λειτουργεί ως ένα τεστ μνήμης σε όλες τις εποχές που και αυτό έχει αξία. Αφορά τον Έλληνα σε διαφορετικές εποχές. Εξάλλου ο σκοπός του έργου λίγο- πολύ, όπως γράφει και ο συγγραφέας στο εισαγωγικό σημείωμα, είναι να δείξει πως επηρεάζονται μικρές ανθρώπινες ιστορίες κάτω από τις μεγάλες ιστορίες των εθνών, των λαών. Πως το προσωπικό επηρεάζεται από το μεγάλο, από το γενικό περιβάλλον αλλά και πως ενδεχομένως μπορεί να το επηρεάσει και αυτό. Έτσι υπάρχει αυτή η διάσταση της επικοινωνίας του μικρού ανθρώπου με τη μεγάλη ιστορία που είναι μία πολύ γοητευτική σχέση. Αλλά δυστυχώς τις πιο πολλές φορές είναι μια σχέση καταστροφής γιατί συνήθως το άτομο καταστρέφεται από την ιστορία, αλλά κάποιες φορές βοηθάει και το περιβάλλον προκειμένου η ζωή να γίνει καλύτερη.
Είναι μία παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας, όπως αναφέρει ο συγγραφέας», εξήγησε ο κ. Ζαγκότης.
ΜΑΡΙΖΑ ΨΑΡΑΚΗ
Πηγή : Ανατολή
