Γράφει: Γιώργος Αλεβίζος
Και τότε. Πριν 50 χρόνια. Η 16η Νοεμβρίου ήταν Πέμπτη… η 17η ήταν Παρασκευή.
Την τότε Πέμπτη στην κορύφωση της λαοσυγκέντρωσης, ο ερασιτεχνικός Ρ/Σ του Πολυτεχνείου, με τη φωνή της Δαμανάκη, καλούσε όλους, φοιτητές και μη, να συμμετάσχουν στην Εξέγερση. Κυρίως νέοι και νέες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.
Ότι καλό συνέβη στη Χώρα μας, προέκυψε από παιδιά που έκαναν φασαρία!! (Αντώνης Σαμαράκης).
Την τότε Παρασκευή ο εκφωνητής συνάδελφος της Μαρίας, με το ανεξίτηλο στη μνήμη μας, ιδιάζον χρώμα φωνής του. Απευθυνόμενος στους στρατιώτες του τανκ. Ζητούσε να μην χτυπήσουν…τα εντός του χώρου αδέλφια τους. Όμως δεν αποφασίζουν οι φαντάροι. Αλλά το Επιτελείο. Οι ερπύστριες του τανκ έριξαν την καγκελόπορτα της κεντρικής εισόδου. Συνωστισμός. Όχι της Ρεπούση (Σμύρνη –Καταστροφή 1922). Αλλά συνωστισμός με τάση ανθρωποκτονίας.
Η επετειακή καγκελόπορτα. Εισερχόμενοι την είσοδο, δεξιά ανάκλιντρα τοποθετημένη. Έρμαια στην υπαίθρια υγρασία και τη διαβρωτική σκουριά. Ως πότε θα αντέξει ο σίδηρος. Δεν ευαισθητοποιείται κάποιος εκ των χιλιάδων αποφοίτων του Μετσοβείου; Χωρίς να διεκδικούμε τον τίτλο του ειδικού, θεωρούμε ότι λύσεις υπάρχουν. Φερ’ ειπείν ένα απολύτως διαφανές, υδατοστεγές υπερκάλυμμα, που θα αφαιρείται τις επετειακές ημερομηνίες, θα απέτρεπε την επιταχυνόμενη διάβρωση του μετάλλου.
Πεζοπορικώς, από Τέρμα Πατησίων έφτασα στην Κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Στα ενδιάμεσα, έχοντας συναντήσει μικρές ομάδες αστυνομικής καταστολής, για παν ενδεχόμενο. Έμεινα για λίγο εντός του Πολυτεχνείου. Λόγω προγραμματισμένων συναντήσεων έφυγα. Για να επιστρέψω γύρω στις 3 μ.μ.
Εισερχόμενος τώρα από την πλευρική είσοδο επί της Στουρνάρη, για να έχω τη δυνατότητα κυκλοτερώς, να περιδιαβώ όλα τα τραπεζάκια. Σαν μικρά τραπεζαμάνδηλα, ξετυλιγμένες οι αφισέτες. Απλωμένα οριζοντίως τα ολιγοσέλιδα (Α4) έντυπα διαμαρτυρίας. Στις προσόψεις αναρτημένα τα πανώ. ΟΛΑ διαμαρτυρόμενα για την Παλαιστίνη και ΜΟΝΟΝ. Λιγοστές σημαίες της ίδιας χώρας ανέμιζαν στις κορυφές.
Στο μεγάφωνο και πάλι ο Μπάμπης, με το ίδιο επικό τραγούδι του αει. Μαρκόπουλου, Διακοπτόμενος από τα επικά συνθήματα και τις ανακοινώσεις για την Επέτειο. Οι Κρήτες καλλιτέχνες Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Γαργανουράκης, Ξυλούρης, άρρηκτα συνδεδεμένοι με την Εξέγερση.
Λίγες μέρες μετά την Εισβολή, βγαίνοντας στο πρόγραμμα της μπουάτ στην Πλάκα ο Νίκος, με το επικό «…Πότε θα κάνει ξαστεριά…». Παλλόταν, από τον ενθουσιασμό των ακροατών, το ξύλινο δάπεδο της αίθουσας. Ήταν μέρος της αποσυμπίεσης από την 7χρονη στομούχα (φίμωτρο).
Στη με το βλέμμα προς τα χαμηλά τραπεζάκι περιδιάβασή μου, μια φωνή με καλεί:
-Εε κ. Αλεβίζο, εδώ;
-Ωπ, γεια σου Γιώργαρε, λεβέντη.
-Ναι Γιώργο εδώ. Κάθε χρόνο έρχομαι. Τόζησα κι εγώ.
-Νάστε καλά.
-Επίσης Γιώργαρε, ευχαριστώ. Χαιρετισμούς στους γονείς σου (Την Μαίρη και τον Μιχάλη Καρχιμάκη. Το άλλο βλαστάρι τους, ο Λευτέρης βρίσκεται στο εξωτερικό).
Συνέχισα την περιδιάβασή μου. Ώσπου να περάσω απ’ όλα τα εκτιθέμενα στα τραπεζάκια. Είχα το σκοπό μου. Σχεδόν όλα τα παιδιά μου πρόσφεραν έντυπα. Αν τα έπαιρνα θα κουβαλούσα…δύο μεγάλες τσάντες.
Κράτησα εκείνο του Συνδέσμου Φυλακισθέντων, Εξορισθέντων, Αντιστασιακών (Σ.Φ.Ε.Α.) 1967-1974. Αντιγράφω το ακροτελεύτιο της 3σέλιδης επιστολής τους (Σε χωριστό Δελτίο Τύπου ήταν η διαμαρτυρία για Παλαιστίνη)
«Δίκιο Δουλειά και Λευτεριά φώναζε όπου νάσαι,
έτσι τιμάς τους ήρωες και πάντα τους θυμάσαι».
Πέριξ του Μνημειακού Γλυπτού – «Κεφάλι Νέου», απλωμένα στη χλόη. Καμάρωσα τα σε χαρτί Α3, Α4 αυτοσχέδια αφιερώματα για την Επέτειο. Από παιδιά γαλουχημένα από ευαίσθητους γονείς και δασκάλους. Μαμά με την χαριτωμένη κορούλα της έφερναν στεφάνι σε 3ποδο.
Πριν την έξοδό μου, βλέπω τον π. Πρύτανη κ. Μαρκάτο. Συνομιλούντα με 40άρη, οικείο του άτομο. Απ!!! εδώ σ’ έχω. Χαιρετώ:
ΑΛΕ – Γεια σας κ. Πρύτανη. Νάμαστε καλά και για του χρόνου.
ΜΑΡ – Γεια σας… που σας ξέρω;
ΑΛΕ – Κύριε Πρύτανε έχω μια ένσταση…
ΜΑΡ – Να την ακούσω.
ΑΛΕ – Περιδιάβηκα όλους τους χώρους. Στις «κοκκινοκρατούμενες» διαμαρτυρίες. Σχεδόν από όλες τις οργανώσεις της κοινο-εξωκοινοβολυευτικής αριστεράς ΟΥΔΕΜΙΑ αναφορά για την ΟΥΚΡΑΝΙΑ.
ΜΑΡ – Μα την ανέφεραν προηγουμένως στα μεγάφωνα. Δεν ακούσατε; Μα που σας ξέρω;
ΑΛΕ – Όχι κ. Πρύτανη. Μια ώρα βρίσκομαι στο χώρο.
ΜΑΡ – Κάτσε να τηλεφωνήσω στο γιο μου (ήταν στη Συντονιστική Επιτροπή για τις Εκδηλώσεις)
…Τηλεφώνησε…αλλά δεν απαντούσε.
ΜΑΡ – Μα που έχουμε ξαναβρεθεί…
Είναι η 3η φορά που με ρωτά. Και θυμήθηκα την ελληνική ασπρόμαυρη ταινία του Σακελάριου «θα σε κάνω βασίλισσα». Όταν ο θείος Κωνσταντάρας ρωτά και ξαναρωτά τον επίδοξο γαμπρό Βέγγο για την ανηψιά του Νίκη Λινάρδου (καπατουμά εν ζωή με τον Σακελάριο), που τον ξέρει, που τον ξέρει, που τον έχει ξαναδεί.
ΑΛΕ – Ίσως κ. Πρύτανη, τον καιρό της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ. Να είχαμε βρεθεί στους χώρους του.
ΜΑΡ – Αα ναι…ίσως.
ΑΛΕ – Αλλά εδώ και λίγα χρόνια κ. Πρύτανη, είμαι πολιτικά άστεγος.
ΜΑΡ – Αα και μεις το ίδιο.
Σύμφωνός του και ο 40άρης συνομιλητής του.
ΑΛΕ – Κι εσείς κ. Πρύτανη πολιτικά άστεγος;
Χαιρετηθήκαμε. Έφυγα για το σπίτι.
Σκεφτόμενος…προβληματικά. Δηλαδή ο Πρύτανης Μαρκάτος πλέον δεν θα παραστέκεται δίπλα στον νεοφυή Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασελάκη; Θα μείνει μόνη της, η πρώην ΠΑΣΟΚΑ, φιλόδοξη Θεοδώρα Τζάκρη; με την αλήστου μνήμης θέση της. Ως βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ «…είμαστε κίνημα ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ και ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ…» Μόνο που η ακατάσχετη πτώση του δεν υπόσχονται τέτοιες προσδοκίες. Και το μηδενισμού ίσως γίνει μηδενικού. Οπότε, κατά την πρακτική αριθμητική τα μηδενικά…κολλάνε στα νούμερα.
Απευχόμαστε. Ας είμαστε μεγαλόθυμοι.
Το Πολυτεχνείο ζει. Και θα ζει. Από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις προκύπτει ότι το 3% δεν γνωρίζει για το Πολυτεχνείο. Το 16% κάτι έχει ακούσει. Όμως το 81% γνωρίζει αρκετά καλά. Το 47% πρεσβεύει, ότι το Πολυτεχνείο συμβολίζει την ενότητα. Το 41% πρεσβεύει ότι συμβολίζει το διχασμό.
Πρόσφατα πιστοποιήθηκε ο 6ος νεκρός από την Εξέγερση. Απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι δεν υπήρξαν νεκροί.
Εμείς υποστηρίζουμε, ότι το Πολυτεχνείο θα παραμένει ζωντανό. Όσο υπάρχουν αιτήματα για τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών.
16-11-23 (βράδυ)
Γιώργος Αλεβίζος
Υ.Γ. Όπως μου υποσχέθηκε ο Πρύτανης την επόμενη στο μέιλ μου έστειλε το δημοσιευμένο στα ΝΕΑ κείμενό του για την Ουκρανία.
Και μου γράφει… ότι τα παιδιά συνέχισαν τα συνθήματα υπέρ της Ουκρανίας.
Εσείς, όσοι μας διαβάσατε πεισθήκατε; Ας είναι
