…Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο!!!
…Αδέρφια στρατιώτες... Αδέρφια μας στραιτώτες.
Αυτές οι ραδιοφωνικές φωνές. Ηρωισμού και Τρόμου. Θα μας συντροφεύουν εφ’ όρου ζωής. Ιστορική κασέτα και κασετόφωνο, φυλάσσονται στα συλλεκτικά είδη.
Εκείνο τη βράδυ της Παρασκευής της 17ης προς ξημέρωμα Σαββάτου 18ης Νοεμβρίου 1973. Εικόνες που είδαμε. Φωνές που ακούσαμε. Στιγμή με στιγμή. Λιγοστεύουν οι αυθεντικοί μάρτυρες.
Και φέτος. Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022. Νυν και αεί. Πορευτήκαμε την ίδια διαδρομή. Από την Ομόνοια ποδικώς. Διασχίζοντας την Κάνιγγος. Συνεχίζοντας στην οδό Τζωρτζ. Καταλήγοντας στην Στουρνάρη. Στην πλευρική είσοδο του Πολυτεχνείου.
Ήρεμα μπαινοβγαίνουν νεολαίοι. Φοιτητές ή όχι. Άγνωστον. Μάλλον ασχολούμενοι με την οργάνωση της Πορείας προς την Πρεσβεία. Την Αμερικανική. Όχι… τη Ρωσική. Άσε την Ουκρανία, δεν μας βολεύει.
Πολυάριθμη η παρουσία Αστυνομικών. Ειδικών και Συμβατικών. Γεροδεμένοι. Εξοπλισμένοι. Με μια σπρωξιά σε ρίχνουν. Και μαζεύεις… τα μπροστινά σου δόντια στη χούφτα.
Χωρίς πλανόδιους. Σουβλατζήδες, στραγαλατζήδες, ποπκορνάδες. Και τριαντάφυλλο; Ψάχνει να το βρεις. Εικόνες πανηγυριώτικου χαβαλέ, τέλος.
Καταλήγουμε στην Κεντρική Είσοδο. Για το κερί-τριαντάφυλλο. Το μνημειακό γλυπτό. «Το κεφάλι του φοιτητή». Και η πλαγιαστή ριγμένη ταλαίπωρη καγκελόπορτα. Πνιγμένα στα κόκκινα τριαντάφυλλα.
Τριαντάφυλλο. Εκείνο το ιστορικό στο στόμο του ΑΔΙΚΟ-εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη. Που το ΄50 έκανε τον γύρο. Στον πολιτισμένο δημοκρατικό χώρο. Με σκίτσο από τον Πάμπλο Πικάσο. Βασιλοχουντοφασισμό είχε τότε η χώρα (Ισπανία) του ιστορικού ζωγράφου.
Μετά την ΑΔΙΚΗ εκτέλεση του Μπελογιάννη. Προδομένος από κάποιους συντρόφους του. Πρότειναν η Πλατεία Ομονοίας να μετωνομασθεί σε Πλατεία Μπελογιάννη. Φρίκιασε η βασιλοναζίστρια Φρειδερίκη. Κατά μεγάλο μέρος ευθυνόμενη για τον αδελφοκτόνο. Τον αιματοβαμμένο Εμφύλιο του ΄45-΄49.
Τα αναρτημένα στα κάγκελα πανώ, ανυπόγραφα. Και υπογραμμένα. Τα πλείστα από μ-λ (μαρξιστές-λενινιστές) και ΚΝΕ (Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας).
Σε στύλο διαβάσαμε «Να τραγουδήσουν νέα τραγούδια οι δρόμοι…» Εννοούσε αντίστασης. Ναι. Αλλά τα τραγούδια, στίχοι-μουσική εμπνέονται από τις περιστάσεις.
Υπάρχουν οικογένειες στερούμενες. Υπάρχουν παιδιά χωρίς χρήματα για ιδιαίτερα. Υπάρχουν πολύτεκνες οικογένειες στριμωγμένες σε λίγα τετραγωνικά. Υπάρχουν πλούσιοι, με πενιχρή φορολογική δήλωση, που καταδέχονται να εισπράττουν… επίδομα αλληλεγγύης.
ΥΠΕΥΘΥΝΟ, αρμόδιο για την αποκατάσταση είναι το Κοινωνικό Κράτος Πρόνοιας. Γίνονται προσπάθειες από κάθε κυβέρνηση. Όμως στην ανηφόρα αγκομαχούν.
Πληθώρα ο κόσμος μέσα και έξω από το χώρο του Πολυτεχνείου. Οι περισσότεροι αγέννητοι το 1973. Πατέρας ή μάνα με το παιδί τους. Με το κόκκινο γαρύφαλλο. Να καταθέτει το παιδί. Να του σιγοψιθυρίζει ο γονιός στο αυτί.
Μόνο έτσι το Πολυτεχνείο θα ζει ΝΥΝ και ΑΕΙ.
Ο Έλληνας, σε όποια πολιτική παράταξη και αν ανήκει, επαναστατεί. Αντιδρά. Όταν διαπιστώσει, ότι τα πιστεύω του γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Κάποια στιγμή, οι αυτόκλητοι Φρουροί των Εξαρχείων, κατάλαβα ότι περιφρουρούσαν το Άσυλο Παρανομίας και εμπορίας έκνομων ουσιών. Επ’ ωφελεία ναρκεμπόρων. Ημετέρων και αλλοδαπών.
Στη σταδιακά κάθαρση του Χώρου, συνέβαλε η επιμονή των Αρμοδίων. Στην υλοποίηση του σχεδίου ενοποίησης Πολυτεχνείου – Μουσείου – Ακροπόλ, την ιδέα είχε συλλάβει ο επί ΠΑΣΟΚ Υπουργός Πολιτισμούς Ευαγ. Βενιζέλος. Έπρεπε να περάσουν τόσες κυβερνήσεις. Εικοσαετούς διαδρομής. Με καμμένα αυτοκίνητα. Κατεστραμμένα καταστήματα. Πολυτεχνιακές φθορές. Επί χρεώσει του Έλληνα φορολογούμενου.
Η Μνήμη του Πολυτεχνείου, θεωρούμε, ότι θα βρει τον σωστό βηματισμό της. Με περιπατητές τα σημερινά μικρής ηλικίας παιδιά. Εκπαιδευτικώς σωστά καθοδηγούμενα. Χωρίς πάθη και μίση.
Αν τα νέα παιδιά συνεχίσουν να οδοιπορούν προς την Αμερικανική Παιδεία. Εκείνα θα κρίνουν. Τότε, όταν θα τα ξέρουν όλα.
Γιώργος Αλεβίζος
