Όχι στην βαρβαρότητα του ακρωτηριασμού των σκυλιών για αισθητικούς λόγους
Τα κριτήρια των ακρωτηριασμών της ουράς και των αφτιών των σκυλιών δεν δικαιολογούνται, εκτός και αν λόγοι αισθητικοί ή λόγοι παράδοσης, έχουν προτεραιότητα έναντι της ευζωίας των ζώων και της καλής διαβίωσης τους.
Η ουρά και τα αφτιά δεν είναι απλά κάποια ασήμαντα εξαρτήματα. Είναι ανατομικά και φυσιολογικά ζωντανά μέρη του σώματος ενός ζώου, που χρησιμεύουν σε πολλές βιολογικές λειτουργίες, και δεν πρέπει να υποτιμούνται.
Ο ακρωτηριασμός της ουράς μπορεί να προδιαθέσει το σκυλί σε επιβλαβείς συνέπειες, που περιλαμβάνουν έντονο αρχικό πόνο και μετέπειτα συνεχή πόνο καθώς και νευρολογικά προβλήματα. Ο ακρωτηριασμός της ουράς θα πρέπει να γίνεται μόνο σε σκύλους των οποίων η ουρά ή παρεμφερείς δομές έχουν τραυματιστεί ή υπάρχει κάποιο παθολογικό αίτιο.
Εάν ο ακρωτηριασμός συστήνεται σαν θεραπευτικό μέτρο, τότε αυτό πρέπει να γίνεται με κατάλληλες αναισθητικές και χειρουργικές τεχνικές.
Το νεογνό είναι ανατομικά και φυσιολογικά ικανό να αισθάνεται και πραγματικά αισθάνεται τον πόνο επομένως οι κτηνίατροι, που επιθυμούν να θεωρούνται επαγγελματίες που νοιάζονται και ενδιαφέρονται και σαν θεματοφύλακες της ευζωίας και της καλής μεταχείρισης των ζώων, πρέπει να σταματήσουν να ακρωτηριάζουν τις ουρές και τα αφτιά των σκυλιών για αισθητικούς λόγους και να εναντιωθούν ενεργά εναντίον οποιουδήποτε άλλου συνεχίζει αυτή την οδυνηρή πρακτική.
Τα συμπεράσματα
Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξε η έρευνα που κάναμε ρωτώντας στην Ιεράπετρα τους πιο ειδικούς.
«Παρουσιάζεται τον τελευταίο καιρό, το κόψιμο της ουράς στα σκυλιά σαν μια βάρβαρη «συνήθεια» η οποία πρέπει να σταματήσει και η πολιτεία επεξεργάζεται νόμο σχετικό που να απαγορεύει αυτή την πρακτική. Οφείλουμε όμως να πούμε μερικά πράγματα σχετικά με αυτή την πρακτική και γιατί αυτό γινόταν και γίνεται ακόμα και σήμερα», μας είπε ο οπτικός και εκτροφέας της πιο παλιάς φυλής σκύλου, του κρητικού ιχνηλάτη, κ. Βαγγέλης Γενειατάκης.
«Σε κάποιες φυλές κυνηγετικών σκύλων, ιδιαίτερα στις φυλές των βρακχοειδών σκύλων (ΜΠΡΑΚ) π.χ Κούρτζχααρ, Βαιμαράνερ, κ.ά. η κίνηση της ουράς κατά την εργασία αλλά ακόμα και σε στάση των σκύλων αυτών, είναι τόσο έντονη και επίμονη που τα σκυλιά πληγώνουν την άκρη της από τα χτυπήματα σε ξύλα και βράχια με αποτέλεσμα να αιμορραγούν όλη μέρα. Παρά τις όποιες προσπάθειες να σταματήσει η αιμορραγία αυτό δεν είναι δυνατόν, εξαιτίας της συνεχούς αυτής κίνησης που επαναλαμβάνει το τραύμα. Έτσι λοιπόν μέχρι σήμερα ήταν υποχρεωτική η κοπή της ουράς, από πολύ μικρή ηλικία στο ύψος του 7ου η 8ου σπονδύλου προκειμένου να προστατευτεί ο σκύλος από μια συνεχή αιμορραγία και πιθανή μόλυνση με κίνδυνο για την ζωή του.
Κάτι ανάλογο κάνουν ακόμα και σήμερα οι κτηνοτρόφοι σε πολλές περιοχές στα σκυλιά που έχουν και τα οποία είναι κυρίως σκύλοι ποιμενικοί και μεγαλόσωμοι που σε αυτά κόβουν και τις άκρες των αφτιών. Όχι από ιδιοτροπία αλλά διότι αυτά τα σημεία είναι εξαιρετικά ευάλωτα από τις επιθέσεις της αρκούδας και του λύκου που μπορεί να στοιχίσουν τη ζωή στο σκύλο., αλλά και στις διαμάχες μεταξύ των ίδιων των μελών μιας αγέλης ποιμενικών. Έτσι κόβουν τα αφτιά τους από μικρή ηλικία για να τα προστατεύσουν από χειρότερους τραυματισμούς», συμπληρώνει ο κ. Βαγγέλης Γενειατάκης.
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ουρά δεν φυτρώνει τυχαία και ότι έχει πολλούς σοβαρούς λόγους ύπαρξης. Είναι αντίβαρο στις στροφές, κουβέρτα στο κρύο, τιμόνι στην κίνηση, κουπί στο κολύμπι και άλλα.
Επομένως πρέπει να επιτρέπετε μόνο και εφόσον δημιουργηθεί σοβαρό πρόβλημα και όχι προληπτικά, ούτε για λόγους αισθητικής σε κάποιες άλλες φυλές, και φυσικά αν ο σκύλος δεν χρησιμοποιείται σαν κυνηγετικός ή ως ποιμενικός δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος ακρωτηριασμού», δηλώνει σε αυστηρό τόνο ο κ. Βαγγέλης Γενειατάκης.
Πότε ξεκίνησαν
Οι ακρωτηριασμοί των σκύλων κυρίως ξεκίνησαν από την αρχαιότητα.
«Σίγουρα ο ακρωτηριασμός είναι μια βάρβαρη και απάνθρωπη πράξη. Η οποιαδήποτε τέτοια πράξη γίνεται για αισθητικούς λόγους, θα πρέπει να τιμωρείται. Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι με την εμπειρία τους διαπίστωσαν ότι σε κάποιες φυλές κυνηγετικών σκύλων , έπρεπε να έχουν κομμένη την ουρά τους για να μην τραυματίζονται κατά τη διάρκεια του κυνηγιού. Ακόμα και σε σκυλιά συντροφιάς όπως τα «κόκερ» έκοβαν την ουρά για λόγους υγείας. Πέρα του προληπτικού ακρωτηριασμού, υπάρχει και ο θεραπευτικός ακρωτηριασμός που γίνεται αναγκαστικά για να σωθεί η ζώου του ζώου, και που εμείς τον κάνουμε στο χειρουργείο μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή», μας είπε ο κτηνίατρος κ Μιχάλης Σπυριδάκης.
«Πολλές φορές έχουν έλθει στο ιατρείο μου ζώα που έχουν μολυνθεί και κινδυνεύει η ζωή τους, επειδή κάποιος αποφάσισε να τους κόψει χωρίς λόγο τα αφτιά η την ουρά, με πρωτόγονα μέσα στην ύπαιθρο. Υπάρχουν κάποιες ράτσες σκύλων που έχουν προβλήματα στα αφτιά, και σε αυτές τις περιπτώσεις επεμβαίνουμε χειρουργικά. Σε όλα αυτά τα ζητήματα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Φοβάμαι όμως ότι με τον υπερβολικό θόρυβο που γίνεται τον τελευταίο καιρό, και με την πίεση που ασκείται στον κυνολογικό κλάδο, ότι θα οδηγηθούμε στην εξαφάνιση κάποιων ιδιαίτερων φυλών σκύλων», καταλήγει ο κ. Μιχάλης Σπυριδάκης.
Πηγή : Νέα Κρήτη
