Με τη συμμετοχή σύσσωμου του Ιερού Κλήρου της Ιεράς Μητροπόλεως
Ιεραπύτνης και Σητείας πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου στην
Αίθουσα του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού Θεοτόκου πόλεως Σητείαςη καθιερωμένη κατά την περίοδο των Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων Ιερατική Σύναξη.
«Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί και Συλλειτουργοί,
Η σημερινή Ιερατική Σύναξη είναι ημέρα Κυρίου, αγαλλιάσεως, ευλογίας και χαράς. Είναι θεόσδοτη ευκαιρία να μπορούμε να συνυπάρχουμε, να συζητούμε, να συμπροσευχόμαστε και να εκτελούμε με «λόγον έμπρακτον και πράξιν ελλόγιμον» κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά. Όλοι οι Άγιοι Πατέρες και οι Άγιοι προ αυτών Απόστολοι στήριξαν το λόγο του Θεού και τον ερμήνευσαν και τον εδίδαξαν σε μας, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων. Γι᾿ αυτό τοποθετούνται αμέσως μετά τα Ευαγγέλια. Αυτά τα ιερά κείμενα μαζί με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων λένε ότι οι Επίσκοποι είναι «Καθηγηταί» και «Επιστάται των του Σωτήρος ποιμνίων», γι’ αυτό και οδηγοί και θεραπευτές και ποιμένες και οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού, «οικονομούντες» τις Εκκλησίες του Θεού. Ο Επίσκοπος λειτουργεί στις κατά τόπους Εκκλησίες ως εικόνα Χριστού, «εις τύπον και τόπον Χριστού» και έχει την υπεύθυνον φροντίδα να προΐσταται των εκκλησιαστικών πραγμάτων «ως του Θεού εφορώντος». Οι Επίσκοποι είναι οι λειτουργοί της Εκκλησίας και ως κέντρα της θείας λατρείας συνάγουν γύρω τους τους Κληρικούς και λαϊκούς, τον λαόν του Θεού γύρω από τον Αρχιποίμενα και Μ. Αρχιερέα Χριστό. Αυτός είναι ο κατ᾿ εξοχήν Ποιμήν και Επίσκοπος των ψυχών μας και Σωτήρας μας. Εμείς υπακούσαμε στην εντολή Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...».
Η πνευματική-αγιοπατερική λοιπόν «οικοδομή των λαών», των πιστών τέκνων του Θεού, με υπεύθυνη καθοδήγηση λόγου και πράξεως στον αγώνα κατά του αιωνίου εχθρού του ανθρώπου, του διαβόλου, με ένα και μόνο σκοπό να κρατήσουμε την πίστη και να λάμψει η Αλήθεια. Οι άγιοι δεν αγωνίσθηκαν για τις αρετές αλλά για την Αλήθεια. Δεν είμαστε αντιπρόσωποι του Χριστού, δεν μας εγκατέλειψε και μας άφησε στα χέρια μας την Εκκλησία, να διευθύνουμε εμείς κι Εκείνος αμέριμνος ζει στους ουρανούς αποστασιοποιημένος. Δεν είμαστε ούτε εκκλησιαστικοί υπάλληλοι κατά τον τύπον των πολιτικών δημοσίων η ιδιωτικών υπαλλήλων, αλλά όλοι που υπηρετούν την Εκκλησία, από τον ανώτερο και μεγαλύτερο ως τον κατώτερο και μικρότερο είναι «εις τύπον και τόπον Χριστού». Αυτό σημαίνει ότι ενεργεί δια μέσου ημών ο Ίδιος ο Χριστός, που μας χρησιμοποιεί ως δικά του μέσα και παιδιά για να δηλώσει και να ενεργεί σωτηριολογικά και σήμερα η παρουσία Του. Γι᾿ αυτό ο Ι. Χριστός είπε και στους αγίους Αποστόλους και κατά συνέπειαν στους διαδόχους Του Επισκόπους. «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί» (Λουκ. 10,16), δηλ. αθετεί και περιφρονεί όχι μόνον τον Χριστό, αλλά και τον αποστείλαντά Αυτόν ουράνιο Πατέρα.
Τόσο σπουδαία κι απαραίτητη είναι η παρουσία του Επισκόπου που ακόμα και αμέσως μετά τον θάνατο του τοπικού Επισκόπου-Μητροπολίτου, αμέσως τοποθετείται έτερος, εξ ου και Τοποτηρητής μέχρι της εκλογής του νέου ονομάζεται. Κι αυτό για να λειτουργεί το μέγα μυστήριον της Εκκλησίας που χωρίς τον Επίσκοπο καμιά πράξη δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται εκκλησιαστική, όσο ωφέλιμη η χρήσιμη η απαραίτητη κι αν είναι. Είναι η εναρμόνια ιαχή της κιθάρας με τις χορδές. Τόσο στενός είναι ο σύνδεσμος και τόσο απαραίτητος για να πετύχουμε την αρμονία του λειτουργικής ζωής, της λατρείας του Θεού, έργου υψηλού και θεάρεστου και απαραίτητου για τη σωτηρία μας. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην Ορθόδοξη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας μας. Αυτή την ενότητα της πίστεως και της κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος ομολογούμε σε κάθε θεία Λειτουργία. Κι αυτήν την ενότητα και την πίστη και αγάπη εν τω συνδέσμω της εκκλησιαστικής πράξεως με πρώτον τον Αρχιερέα και Επίσκοπον Ιησούν Χριστόν γίνεται ο καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων και η Θεοκοινωνία. Έτσι λειτουργεί το μυστήριο κι έτσι έρχεται η λύτρωση, ο αγιασμός και η θέωση. Έτσι οι Ιερείς γίνονται όχι απλοί τελετουργοί, αλλά μεσίτες, θεραπευτές και ιατροί των πιστών ανθρώπων.
Γι᾿ αυτό ο Άγιος Ανδρέας ο Κρήτης στο Μέγα Κανόνα ονομάζει και παραδέχεται τον άνθρωπο ως το «μέγα τραύμα». Και κάθε τραύμα χρειάζεται θεραπεία, φροντίδα και καθοδήγηση. Αυτό το θέμα («Το τραύμα») είχε ως θεματικό του άξονα το 3ο Διεθνές Συνέδριο για θέματα Ποιμαντικής διακονίας στον χώρο της υγείας και το οποίο κάθε χρόνο πραγματοποιεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας. Φέτος έλαβε χώρα από τις 8 έως τις 12 Οκτωβρίου στη Ρόδο, και που μπορείτε να βρείτε περισσότερα στο Διαδίκτυο και στην ειδική ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο θέμα «Η Ποιμαντική διακονία στον χώρο της υγείας». Το θέμα θα μας παρουσιάσει περιληπτικώς ο Αιδεσιμολ. π. Φιλοκτήμων Αυγουστινάκης, που μετείχε ως εκπρόσωπος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας προσφάτως.
Τον ευχαριστούμε που επάξια εκπροσώπησε την Ιερά Μητρόπολη και να μη ξεχνούμε ότι από τους Επισκόπους και Ιερείς ο τραυματισμένος και πολύπαθος σύγχρονος άνθρωπος περιμένει αγωνιωδώς τη θεραπεία και τη σωτηρία. Και με τη διαβεβαίωση του ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε».
Στη συνέχεια ο Αιδεσιμολ. πρωτοπρεσβύτερος π. Φιλοκτήμων Αυγουστινάκης ενημέρωσε τους Εφημερίους για τους συμμετέχοντες, τους σκοπούς του Πατριαρχικού Δικτύου για την Ποιμαντική διακονία στον χώρο της υγείας, τη θεματολογία και τα πορίσματα του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου. Όπως σημείωσε μεταξύ άλλων «το γενικό θέμα ήταν «Το τραύμα». Η έννοια του όρου «τραύμα» εξετάσθηκε από όλες τις πλευρές, θεολογική, ιατρική, ψυχολογική και κοινωνική. Ο άνθρωπος τραυματίζεται στα διάφορα στάδια της ζωής του από πνευματικές, ψυχικές και σωματικές αρρώστιες, από κακοποίηση, από φυσικές καταστροφές, από εθνικές συμφορές. Η θεματολογία των επί μέρους ομιλιών αποκαλύπτει τα «στίγματα», τις ουλές ή και τις αθεράπευτες πληγές των ψυχικών και σωματικών τραυμάτων, που όλοι λίγο-πολύ κουβαλάμε μέσα μας ;h πάνω μας
[...] Το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος, ιάθη από τραύμα από τις πληγές της Εσταυρωμένης αγάπης, από τους αιμοσταγείς τύπους των ήλων των ποδών και των χειρών και από τη ρέουσα αίμα και ύδωρ νυγείσα Άχραντη πλευρά. Η αγάπη του Μεγάλου Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων ημών «είναι αγάπη κενωτική, ματωμένη, θυσιαστική, εσταυρωμένη αγάπη». Εικόνα αμυδρή αλλά παραστατική αυτής της αιματηρής-θυσιαστικής αγάπης του Χριστού προς τον τραυματισμένο και καταπληγωμένο από κάθε λογής ληστές άνθρωπο είναι η εικόνα του πελεκάνου που θυσιαστικά αυτοτραυματίζεται με το ράμφος του για να δώσει το αίμα του στα μικρά του για να σωθούν – να μην πεθάνουν από το δηλητήριο του φιδιού, που τους επιτέθηκε. «Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν Σου, Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».
[...] Μιλάμε συχνά για την αγάπη. Μα η αγάπη δεν είναι στα λόγια, είναι ταπείνωση-κένωση, θυσία, τραύμα, Σταυρός. Οι νέοι συνηθίζουν να παριστάνουν τον έρωτά τους, την αγάπη τους, μ’ έναβέλος που τρυπάει τη καρδιά. Όμορφη εικόνα που όμως την ευτελίζει η σαρκικότητα και η επιπολαιότητα του έρωτα. Τη συναντάμε την εικόνα αυτή σε πολλά τροπάρια της Εκκλησίας μας: «Εις οσμήν μύρου έδραμον, Χριστέ ο Θεός, ότι τέτρωμαι της σης αγάπης εγώ». Η αληθινή αγάπη «τιτρώσκει» την καρδιά. Είναι «καύσις καρδίας υπέρ παντός κτίσματος», κατά τον Ισαάκ τον Σύρο και «χύσις αίματος», κατά τον Όσιο Γέροντα Σιλουανό. «Το ν’αγαπάςαληθινά είναι σαν να χάνεις αίμα». Μόνο αυτή η αγάπη είναι ίαμα ψυχής. Μόνο αυτή η αγάπη θεραπεύει τα τραύματα και επουλώνει τις πληγές των τραυματισμένων. Και ποιός δεν είναι τραυματισμένος.
«Η μόνη μας υγεία είναι η αρρώστια» λέει σοφά ένας ποιητής (Eliot). Tό να συνειδητοποιείς τα τραύματά σου, την πνευματική σου ασθένεια, τις αμαρτίες σου, τις αδυναμίες σου, τα λάθη σου, την ανεπάρκειά σου και να ταπεινώνεσαι είναι το μόνο υγιές στοιχείο που μας απόμεινε, που όμως συνιστά την αρχή της θεραπείας μας. Όλοι, μέσα στην Εκκλησία μας, ποιμένες και ποιμενόμενοι, είμαστε πρόβατα του Χριστού. Όλοι φέρουμε την «ολοσώματη πληγή» του πεπτωκότος ανθρώπου. Όλοι πέφτουμε θύματα ληστών, παθών και λογισμών στην καθημερινή κατάβασή μας «από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ».[...] Ωστόσο εμείς οι Ιερείς έχομε την ευθύνη ως κατά χάριν ιατροί δια της Ιερωσύνης μας και της πνευματικής πατρότητας να θεραπεύουμε τα πνευματικά αρρωστήματα του ποιμνίου που δια του Επισκόπου μας εμπιστεύθηκε ο Θεός. Κατά το «ιατρέ θεράπευσον σεαυτόν», πως θα θεραπεύσουμε αν εμείς πρώτοι δεν έχουμε θεραπευθεί η τουλάχιστον δεν θέλουμε να υποβληθούμε σε θεραπευτική αγωγή; Πως να επιστάξωμε το «ελαιον» και τον «οίνον» στις «αιμάσσουσες πληγές», όταν εμείς δεν έχουμε ιδίαν πείραν αυτών των πμνευματικών φαρμάκων; Πως θα εξομολογήσουμε τους «πεπτωκότας» μετά διακρίσεως και επιστήμης, όταν εμείς δεν εξομολογούμεθα; «Καθαρθήναι δει και είτα καθάραι, φωτισθήναι δει και είτα φωτίσαι» μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος.
Ο Ρουμάνος Ιερέας Βίργκιλ Γκεοργκίου στο βιβλίο του «Από την 25η ώρα στην αίώνια ώρα» λέει ότι ο Ιερέας δεν είναι άνθρωπος, αλλά η θυσία ενός ανθρώπου που προστίθεται στη θυσία του Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά του Ιερέα είναι «θυσιαστήριο ολοκαυτώματος» λογικό, προσευχής, λατρείας, και αγάπης. Η σταυρική αγάπη δεν εξαντλείται στο φαίνεσθαι του ακτιβισμού και της αυτοπροβολής, ούτε στην αυτάρκεια του ναρκισσισμού (του αυτοθαυμασμού για το κοινωνικό έργο που επιτελούμε). Είναι βέλος που τιτρώσκει την καρδιά και τη καίει. Είναι μυστικός πόνος του Σταυρού που σε τραυματίζει αγαπητικά με τα τραύματα των άλλων, που σε κάνει να συμπάσχεις και να συμπονείς, να μνημονεύιες και να προσεύχεσαι, να προσκομίζεις τα τραύματα των άλλων στο Γολγοθά, στο Σταυρό του Χριστού, στην Αγία Τράπεζα, εκεί που εσύ ο ίδιος αλλά και οι πνευματικοί σου Πατέρες προσκομίζουν τα δικά σου τραύματα. Για να φθάσεις στο «κλαίειν μετά κλαιόντων και χαίρειν μετά χαιρόντων», καθώς και στην πράξη της παραίνεσης του Αποστόλου Παύλου «επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις» (Φιλιπ. 4,5), πρέπει η καρδιά σου να έχει τραυματισθεί από τον έρωτα της εσταυρωμένης αγάπης. Το «ασθενής ήμην και επισκέψασθέ με» δεν είναι μια τυπική εντολή στο πλαίσοιο μιας καθηκοντολογίας.
Είναι φυσική και αβίαστη κίνηση της αγαπώσης καρδίας που γίνεται για τη δόξα και την αγάπη του Χριστού και όχι για τα μάτια του κόσμου. «Ο περιπεσών εις τους ληστάς και τετραυματισμένος» αδελφός του Χριστού χρειάζεται δίπλα του τον Ιερέα. Την κοινωνία του προσώπου του. Τον παραμυθητικό λόγο του, το ενδιαφέρον του, την προσευχή του. Το «ασθενής ήμην και επισκέψασθέ με» για τον ιερέα σημαίνει πολλά, και βιώνεται προσωπικά κατά πως δίδει το Άγιον Πνεύμα στον καθένα να βιώσει στην πράξη της καθημερινής του ζωής.
Επίσκεψη στο Νοσοκομείο ή στο σπίτι, Άγιο Ευχέλαιο, ευχές «εις πάσαν ασθένειαν», υπόμνηση διακριτική της αναγκαιότητας της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας, μνημόνευση στην Προσκομιδή και στην κατ᾿ ιδίαν προσευχή. Ιερά Παράκληση, στηρίξη και συμπαράσταση στην οικογένεια του ασθενούς. Όταν σκύβεις στον πόνο του άλλου μαθαίνεις πολλά και βιώνεις πολλά, μα πιο πολύ οσμίζεσαι αυτό που κρύβεται από το Σταυρό και πίσω από τον πόνο, την ελπίδα και τη χαρά του Αναστάντος Χριστού.
[...] Επιτρέψτε μου να τελειώσω με τα βαθυστόχαστα καίρια λόγια του συντονιστή του Δικτύου π. Σταυρού Κοφινά, τα οποία απηύθυνε κατά την προσλαλιά του στο συνέδριο:
«Ο άνθρωπος σήμερα είναι βαθιά αγανακτισμένος, βαθιά τραυματισμένος. Βρίσκεται σε αδιέξοδο. Εκφράζει το βαθύτερο πόνο του μέσα από το θυμό και την αγανάκτηση. Ο θυμός του δημιουργεί καινούργιες πληγές και αυτό έχει ως συνέπεια να πολλαπλασιάζονται τα τραύματα. Ο τραυματισμένος άνθρωπος αισθάνεται εγκαταλελειμμένος χωρίς ελπίδα και βοήθεια, αιχμάλωτος στα τραύματά του. Πως θα βγει από την απομόνωσή του; Πως θα τον προσεγγίσουμε; Στο χώρο της Εκκλησίας με τη χάρη του Θεού οι πληγές επουλώνονται, αλλά τα σημάδια μένουν. Είναι τα σημάδια του Χριστού που δίνουν τη δύναμη σ᾿ όλη την οικουμένη. Χρειάζεται να αποδεχτούμε όλοι τα τράυματά μας για να ταυτιστούμε με τα δικά Του τραύματα. Τότε η Εκκλησία δείχνει την οδό της λύτρωσης».
Ακολούθησε εποικοδομητικός διάλογος, ενώ στο δεύτερο μέρος της Ιερατικής Σύναξης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ευγένιος έδωσε πατρικές συμβουλές και οδηγίες στους Εφημερίους για την άσκηση του ποιμαντικού έργου τους και ο Πανοσιολ. Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεως Αρχιμ. Κύριλλος Διαμαντάκης ενημέρωσε για τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα.
Πηγή : Ανατολή
