Νοσηρό περιβάλλον, αδιαφανείς διαδικασίες
και προσπάθειες συγκάλυψης καταγγέλλει, με επιστολή που αποκαλύπτει η
"Ν.Κ.", προς το ΤΕΕ ο Θέμης Μαγκανάς.
Μπορεί εγώ ακόμη να διατελώ με την απορία πώς
στις αλληλοκαταγγελίες στελεχών και ηγετών του ΟΑΚ Α.Ε., το ΤΕΕ και τα
τμήματά του σε Ανατολική και Δυτική Κρήτη μένουν εκτός, όταν μάλιστα
πρόκειται για το μόνο επιστημονικό σύμβουλο της Πολιτείας που θα
μπορούσε να παρέμβει στο κύκλωμα παραγωγής δημόσιων έργων σε όλο το
φάσμα της Κρήτης, όμως καμιά φορά τα γεγονότα προσπερνούν ακόμη και τις
ερωτήσεις.
Προχθές διατύπωσα μερικά ερωτήματα με τη βοήθεια
τεχνικού συμβούλου, άλλοτε ανώτατου δημόσιου υπαλλήλου, συνταξιούχου
πλέον, σχετικού με τα δημόσια έργα και τον έλεγχό τους, αναφορικά με τις
αλληλοκατηγορίες στον ΟΑΚ για το έργο στην Αγία Βαρβάρα.
Να που ο συνταξιούχος τεχνικός μου σύμβουλος όμως
έγινε και ντετέκτιβ! Είναι ασυγκράτητος και αισθάνεται υπερήφανος και
δικαιωμένος γιατί του δίνω, λέει, την ευκαιρία να "ξεσκουριάσει" και να
εκφραστεί... Κάτι που δεν μπορούσε να κάνει όσο καιρό κωλυόταν από τις
υπηρεσιακές του υποχρεώσεις, αλλά και υπό το φόβο της πειθαρχικής
δίωξης. Δε φοβόταν, όπως μου εξομολογείται, ούτε τους προϊσταμένους του,
ούτε τους φυσικούς ούτε τους πολιτικούς. Δε φοβόταν να αντιπαρατεθεί με
όλους και να υποστηρίξει το δίκαιο. Δε φοβόταν και είχε κρατήσει μακριά
όλους τους καλοθελητάδες και τους μεσάζοντες και τους "έντιμους"
εργολάβους. Δε φοβόταν ούτε τους υφισταμένους, ούτε και τους
"συνεργάτες" που δεν ήταν "καθαροί" ή προωθούσαν άνομα συμφέροντα.
Άλλωστε, το είχε ξεκόψει. Αποφάσισε από νωρίς και το εφάρμοσε μέχρι και
την τελευταία στιγμή, μέχρι και την τελευταία υπογραφή που έβαλε.
Αποφάσισε ότι θα υπηρετήσει το λειτούργημά του χωρίς φόβο και πάθος,
χωρίς να δώσει δικαιώματα και χωρίς να επιτρέψει τη συναλλαγή και τη
λαμογιά, όπου και αν εργάστηκε και από όποιο πόστο τού ζητήθηκε να
συνεισφέρει.
«Δεν είμαι όμως ατρόμητος, ούτε κανένας
σούπερμαν, ούτε κανένας ελαφρόμυαλος», μου τόνισε! «Φοβόμουν», λέει «τα
αντίποινα, την απαξίωση και το χλευασμό, τις περιπέτειες για μένα αλλά
και για την οικογένειά μου. Έτσι ποτέ δεν απέκτησα το απαραίτητο θάρρος
να βγω μπροστά, να χτυπήσω το χέρι στο γραφείο (έστω και το δικό μου)
και να καταγγείλω όσα ήξερα ή υποψιαζόμουν ή ήλπιζα κάποιος υψηλότερα (ή
και χαμηλότερα) από εμένα να "ξεσκεπάσει"»...
«Εγώ», μου λέει, «υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι
αν κάποιος έβγαινε μπροστά ή έστω έδειχνε τη διάθεση να αναλάβει
πρωτοβουλία, θα ύψωνα το ανάστημά μου και με τις γνώσεις και την
εμπειρία μου θα συνέβαλλα σίγουρα στην κάθαρση. Ήμουν επίσης πεπεισμένος
ότι και πολλοί άλλοι θα ακολουθούσαν το παράδειγμά μου και ότι και το
σύστημα και τα ΜΜΕ θα βοηθούσαν και όλα θα έφτιαχναν».
Του Γιώργου Σαχίνη
Πηγή : Νέα Κρήτη
