Συντάκτης : Δημήτρης Νατσαρίδης Παρασκευή, 11 Απριλίου 2014
Ακου...μεγάλε...Ναι..ναι...σε σέν΄απευθύνομαι, που με κυττάζεις μ΄απορία και ρωτάς που σε ξέρω αφού δεν έχουμε γνωριστεί.
Ελα όμως που εγώ σε ξέρω...απ΄ την καλή κι απ΄ την ανάποδη.
Μπορεί και ΄γω να σε βλέπω πρώτη φορά, αλλά το προφίλ σου, μου είναι εικόνα deja vu. Σε συναντώ κάθε πρωϊ -τριάντα χρόνια τώρα- να οδηγείς για τη δουλειά, κορνάροντας επίμονα, σε διερχόμενους οδηγούς, μην και περάσεις απαρατήρητος...μιάς και ο φανφαρονισμός, είναι για σένα διαχρονικά υπαρξιακό συστατικό.
Οχι...όχι...Δεν θέλω να φανώ μικρόψυχος μαζί σου. Ξέρω...είσαι καλό παιδί. Το λένε κι οι φίλοι σου. ¨Α...ο Τάκης...παιδί μάλαμα¨ ¨Και ο πρώτος στην παρέα¨ ¨Νοικοκύρης κι εργατικός¨ ¨Γαλαντόμος κι ανοιχτοχέρης¨
Οπως βλέπεις μεγάλε, δεν φείδωμαι επιθέτων για να σε περιγράψω. Ωστε έτσι...Εισαι καλός στην παρέα...Εχεις βάλει δηλαδή τον πήχυ, πολύ ψηλά. Τόσα χρόνια στις παρέες, ρε δικέ μου, είδες κανέναν κακό? Τι σου ζητά η παρέα? Να φας, να πιεις, ν'αμολύσεις καμιά κοτσάνα, κα ΄να ρέψιμο κι από ΄δω παν κι οι άλλοι. Μετατρέπεις δηλαδή, το αυτονόητο, σε μεγάλο ζητούμενο.
Κι όμως, με τόσους καλούς, γύρ΄ανάγυρα, κολλητέ μου, η χώρα, πήγε...άπατη. Ξέρω, δεν φταις εσύ. Η φαντασία μου τα φταίει. <Αυτό δα έλειπε. Ν' αναλάβεις, το δικό σου μερίδιο ευθύνης>. Εσύ, ως γνωστόν, έβοσκες ανέμελος, τα πρόβατα. Που πα 'να πει πως εσύ, κύτταζες τη δουλειά σου κι έκανες το καθήκον σου, όταν ξαφνικά, άνοιξ' η Κερκόπορτα και πλάκωσαν οι βάρβαροι. Απλά, έκατσ΄η ζαριά στο ασσόδυο.
Πως ν΄αντιληφθείς, ρε μεγάλε, ο΄τι εσύ είσουν ο βασικός και διαχρονικός μοχλός αυτού του Αρμαγεδώνα? Πως να καταλάβεις ο΄τι τόσα χρόνια, σαράκιζες με ζήλο, το κλαδί, πάνω στο οποίο καθόμασταν? Να πεις, ο΄τι δεν σε προειδοποίησα? Οτι δεν φώναξα? Δεν βαριέσε...Φωνή βοώντος, εν τη ερήμω. Η μόνιμη αντίδραση σου ήταν, ειρωνία κι απαξίωση.
Αλλά, υπάρχει και χειρότερο. Αφού, έχω δικαιωθεί πανυγηρικά, σε όσα σου ΄λεγα, αφού έχεις διαψευστεί οικτρά, σε κορυφαίες επιλογές σου, κατάφερες να είσαι συ, πάλι, καβάλλα στ΄άλογο, τραβώντας το δρόμο του ένδοξου και φαντασιακού σου πεπρωμένου, αυτόνομος και αγέρωχος, σαν νεόκοπος Δον Κιχώτης.
Ακου...μεγάλε...Η αβάσταχτη ελαφρότητα του πνεύματός σου, είναι αβάστακτο βάρος για τη κοινωνία.
« Δύο πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα. Αν και για το πρώτο, δεν είμαι και σίγουρος» Αλμπερτ Αινστάϊν
