Κωστής ΤσουπάκηςΠαραθέτω παρακάτω ένα απόσπασμα διαλόγου, από ένα χρονογράφημα μου που το δημοσίευσα πριν έξι χρόνια (19-2-2009) στη ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ με τίτλο, ΤΑ ΖΑΡΙΑ
«…Σε μια στιγμή, μέσα στη νάρκη και τη ζάλη που φέρνει το μπεγλέρισμα των άσπρων κύβων με τις μαύρες βούλες, σα ναγίνηκε σεισμός κι ανοίξανε διάπλατα και τα δυο φύλλα τση πόρτας.
Εξιπαστήκαμε! Μέχρι να συνεφέρομε και ναρθούμε στα λογικά μας, ορμούνε μέσα δυο χωροφύλακες. Ένας ξανθός, με στενά χείλια και με κακές διαθέσεις κι ένας μελαχρινός, ήμερος και γελαστός. Με ψυχραιμία κι αστραπιαία ταχύτητα ο Σταυρής πετά στο στόμα του τα πειστήρια του εγκλήματος (τα ζάρια) και τα καταπίνει.
-Τι κάνετε ρε εδώ μέσα, αγριοφωνιάζει ο ξανθός. Δεν προλάβαμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα και μας αρχίζει στα χαστούκια. Σαν εχόρτασε η χέρα του να μας βροντοκοπά, μας διατάσσει με επιταχτική κι άγρια φωνή.
-Εμπρός όλοι στον Σταθμό, εννοώντας αυτόν της Χωροφυλακής Μείναμε εμβρόντητοι, ώσπου μας καταλάγιασε η ήμερη και γλυκιά προτροπή του μελαχρινού κι ήμερου Χωροφύλακα. Κι έτσι γλυτώσαμε το κρατητήριο και τη διαπόμπευση, μαζί με τ’ άλλα επακόλουθα…»
Ο μελαχρινός κι ήμερος Χωροφύλακας δεν ήτανε άλλος από τον Κωστή Τσουπάκη, πατέρα της Άννας Ορφανουδάκη, που μίσεψε πρόσφατα για το στερνό του ταξίδι. Ακόμη αντηχούνε στ’ αφτιά μου τα λόγια του.
«Άντε βρε, που θα πάμε τα παιδιά μέσα, δεν κάνανε και τίποτα κακό;» Σε λίγες μέρες που έκλεψε και το όμορφο γυμνασιοκόριτσο, τη Χαρίκλεια, είπαμε όλοι, χαλάλι του, του παλληκαριού. Καμιά φορά τα συζητούσαμε στο καφενείο και σκάγαμε στα γέλια. Σε όλη του τη ζωή ο Κωστής, ήτανε πάντα ήρεμος και γελαστός, έχαιρε δε μεγάλης εκτίμησης και αγάπης από τους συμπολίτες του.
Από μια κακή σύμπτωση δεν παραβρέθηκα στο ξόδι του. Οι λίγες αράδες που γράφω, ας είναι βάλσαμο παρηγοριάς προς τους οικείους του.
Καλό του ταξίδι.
ΚΩΣΤΗΣ Ν. ΖΕΡΒΑΚΗΣ
21 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015
