Μαχαίρι βαθιά στον καθωσπρεπισμό, την αστική ευγένεια και στο αστικό σαλόνι, την επίφαση της ζωής , τα προσεχτικά διατυπωμένα λεκτικά σχήματα που κρύβουν εκρήξεις και πληγές, μαζί με την αποσύνθεση, τον ευτελισμό μιας αξίας που ήταν κάποτε αυτό που λέγανε «δυτικός πολιτισμός», που παραμένει δυτικός, αλλά όχι τόσο σταθερός, με τους αξιακούς του κώδικες να καταρρέουν, γύρω μας.
Και μέσα μας. Όλα μαύρα αλλά με χιούμορ, χιούμορ καταλυτικό και βιτριολικό, αλλιώς δεν βγαίνει η ζωή.
Βγαίνει λοιπόν έτσι, ως μαύρη κωμωδία, το έργο της Γιασμίνα Ρεζά «Ο θεός της σφαγής» στο Πολύκεντρο ,και έχουμε την ευκαιρία να το δούμε Σάββατο 9, Κυριακή 10 και Δευτέρα 11 Νοεμβρίου στις 9 μ. μ. .
Το γεγονός είναι πως αυτή τη σειρά παραστάσεων υπογράφει με την σταθερά υψηλή του ευθύνη , αισθητική και γνώση, το Θέατρο της Σητείας, που κάθε φορά που επιστρέφει, έχει κάτι να πει, και δεν εμφανίζεται για να εκπληρώσει κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις, αλλά εμφανίζεται για να πει, να δείξει, να διδάξει, να διασκεδάσει, να προβληματίσει, να ψυχαγωγήσει.
Μας είπε η Φανή Σύρπου που σκηνοθετεί το έργο της Ρεζά:
«Είναι μια μαύρη κωμωδία., δηλαδή το κοινό βιώνει τόσο το γέλιο όσο και τον πόνο ταυτόχρονα. Ο Θεός της σφαγής είναι ο Θεός της βίας»
Και μας μιλά για τη συγγραφέα:
«Η συγγραφέας, είναι Γαλλίδα και είναι, εκτός από θεατρική συγγραφέας, ηθοποιός και μυθιστοριογράφος. Αναρωτιέται μέσα από τα έργα της και ειδικά μέσα από αυτό αν όντως έχουμε κατακτήσει τη δύναμη του πολιτισμού ή κάνουμε δήθεν ότι την κατακτήσαμε.
Πήρε πάρα πολλά βραβεία με αυτό το έργο της που έγραψε το 2006 , ανέβηκε σε πολλές χώρες και το 2011 έγινε κινηματογραφική ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι σε σενάριο της Ρεζά.
Στα έργα της ξεσκεπάζει την υποκρισία, τη χυδαιότητα και την υποτιθέμενη καλλιέργεια αυτού του πολιτισμένου σύγχρονου κόσμου ,όπως θέλουμε να λέμε».
Ποιος είναι ο θεός της σφαγής
Μας λέει η Φανή Σύρπου:
«Όλο το έργο διαδραματίζεται σε ένα σαλόνι. Δύο ζευγάρια συναντιούνται για να συζητήσουν με έναν πολιτισμένο τρόπο το πρόβλημα μπόουλινγκ στα παιδιά τους, καθώς ένα εντεκάχρονο ξυλοκόπησε το άλλο εντεκάχρονο στο σχολείο.
Η συζήτηση ξεκινάει βέβαια με έναν πολύ καλό correct τρόπο, με έναν τρόπο πολιτισμένο, ήρεμο και λοιπά. Κάποια στιγμή ο έλεγχος χάνεται και αρχίζουν να συμπεριφέρονται και οι ίδιοι σαν παιδιά . Το ένα να ζευγάρι επιτίθεται στο άλλο. Οι γυναίκες στους άντρες, οι άντρες στις γυναίκες όπου βέβαια στο τέλος γελοιοποιούνται και γίνονται έρμαια των ταπεινών τους ενστίκτων.
Ξεγυμνώνεται ο καθωσπρεπισμός ο οποίος είναι μακιγιαρισμένος καλά. Κάθε έννοια πολιτιστικής αξίας καταρρακώνεται και οι ίδιοι οι χαρακτήρες στο τέλος τρομάζουν από αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν γιατί έχουν εξαντληθεί πια από αυτή την έκθεση των παθών τους και των ενστίκτων. Βγαίνουν πολλά σκοτάδια τους μέσα στο έργο.
Η Ρεζά μιλάει μέσα από το έργο της για την κοινωνία μας με θέματα όπως η βία, ο ρατσισμός, τα στερεότυπα, τα ανθρώπινα όρια και κυρίως η ανάγκη να υπερισχύσει ο πιο δυνατός -αυτός είναι ο θεός της βίας, ο θεός της σφαγής.
Το έργο είναι μαύρη κωμωδία και δεν ξέρω αν στο τέλος δεν φύγουμε με λίγο στυμμένο το στομάχι μας , αλλά θα γελάσουμε, θα γελάσουμε με το χάλι μας με την κατάντια”.
Ο δυτικός πολιτισμός σε κρίση
«Στην ουσία κριτικάρει όλο το δυτικό πολιτισμό”, λέει η Φανή Σύρου.
“Όπως ξέρουμε, οι συγγραφείς βλέπουν πιο μπροστά από την κοινωνία ,από τους υπόλοιπους και αυτό το θέμα της βίας είναι ένα θέμα πραγματικά. Ακόμα και το ότι εκλέγεται ένας Πρόεδρος στην Αμερική που είναι από τις σημαντικότερες δυνάμεις στον κόσμο και θα ξαναγυρίσουμε πίσω να μιλάμε για τους μετανάστες και το περιβάλλον, για όλα που θεωρούσαμε αυτονόητα δικαιώματα, δεν είναι τυχαίο., είναι η κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού.
Είναι ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολεί και να μας απασχολούν αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας με έναν τρόπο όμως όχι επιφανειακό.
Δεν ξέρω πόσο νοιαζόμαστε για τους άλλους. Νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Δεν ξέρω, μου έρχονται τώρα και τα τελευταία γεγονότα , με την Ιρανή επαναστάτρια, αυτό το κοριτσάκι που βγήκε να φωνάξει να κραυγάσει αυτό που της συμβαίνει, θυσιάζοντας τη ζωή της, υποθέτω. Και δεν ξέρω πως ο υπόλοιπος κόσμος αδιαφορεί για αυτό. Ευτυχώς κάποιοι νοιάζονται, αλλά ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου δε νοιάζεται και για τη βία που συμβαίνει στη γειτονιά μας».
Τους ρόλους ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά)
Αναγνωστάκη Σταυρούλα (Ανέτ)
Αντωνακάκη Κατερίνα (Βερονίκ)
Κατσούλης Μανώλης (Αλαίν)
Σαρουλάκης Νίκος (Μισέλ)
Σκηνικά: Νίκος Κατσούλης
Αφίσα/Μουσική trailer: Σταύρος Κατσούλης
Ήχος/Φώτα: Σκαρβελάκη Κατερίνα, Ανδρέας Μανωλής
Video: Δημήτρης Παθιάκης
Σκηνοθεσία : Φανή Σύρπου
Ακούστε EΔΩ τη συνέντευξη
ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πηγή : Style 100Fm
