Κάθε φορά που ταξιδεύω προς Σητεία θα κάνω μία στάση στη Μαλαύρα… ή στον Πλάτανο, που όμως δεν υπάρχει πλέον. Θα θαυμάσω από ψηλά τη μοναδική θέα του κόλπου Μεραμπέλλου και το βλέμμα μου θα επικεντρωθεί στη νησίδα Ψείρα,
την οποία είχα επισκεφτεί προ ετών και μου έχουν μείνει στο μυαλό αυτά τα σκαλοπάτια, που οδηγούν από τη θάλασσα στον αρχαίο οικισμό. Μια σκάλα χιλιάδων ετών (1700 π.Χ.- 1450 π.Χ.) αναλλοίωτη στο χρόνο… σα να φτιάχτηκε τις μέρες μας.
Φανταζόμουνα τους αρχαίους προγόνους μας να την ανεβοκατεβαίνουν και δεν μπόρεσα να αποφύγω σκέψεις όπως… πώς ήταν η ζωή στον κατάξερο αυτό τόπο τα ζεστά καλοκαίρια και τους ανεμοδαρμένους χειμώνες… τι ρούχα και παπούτσια φορούσαν… ποιες ήταν οι ανάγκες τους;
Αυτά τα σκαλοπάτια σχολίασε και η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων κ. Χρύσα Σοφιανού:
«Η Ψύρα ή Ψείρα είναι άλλη μία νησίδα γύρω από την Κρήτη, όπως η Χρυσή, με πολύ αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Πάτησα τα σκαλοπάτια και ξεπρόβαλαν εικόνες… Μινωίτες να ανεβαίνουν φορτωμένοι εμπορεύματα από το καράβι που έφτασε στο λιμάνι και άλλοι να κατεβάζουν προμήθειες από τον οικισμό…τον καλλιτέχνη από την Κνωσό να ζωγραφίζει τις “γαλάζιες κυρίες” στο ιερό του οικισμού… τους βυζαντινούς μοναχούς της μικρής χριστιανικής κοινότητας και τους πειρατές! Πόσοι άνθρωποι πέρασαν μέσα στους αιώνες, από αυτήν τη σκάλα που καταλήγει στη θάλασσα, για να εμπορευτούν, να ταξιδέψουν ή ακόμα και να σωθούν. Τέλος και ο Seager, ο πρώτος ανασκαφέας, το 1906, που πέρασε με την ελπίδα να αποκαλύψει ένα ανάκτορο».
ΛΕΩΝ.Κ.
Πηγή : Ανατολή
