Τουρανισμός ή Παντουρκισμός εννοείται η πολιτική πιθανότητα συντονισμού όλων των τουρανικής καταγωγής και τουρκικής γλώσσας λαών σε μία ενιαία δύναμη.
Οι Τουρανιστές υπερηφανεύονται για τη μογγολική καταγωγή τους. Εξαίρουν τα κατορθώματα του Τζέγκις Χαν, του Ταμερλάνου, του Αττίλα. Τούρκοι και Μογγόλοι υποστηρίζουν ότι ανήκουν στην ίδια φυλή. Ενωμένοι θα μπορούσαν να επιτύχουν οτιδήποτε θελήσουν, ονειρευόμενοι ένα εθνικό κέντρο από τη Μικρά Ασία έως του Τουρκεστάν, διότι δεν έχουν καμία άλλη εστία, όπως είχαν οι Έλληνες.
Οι Τουρκόγλωσσοι, μωαμεθανοί (τουρανίδες) λαοί της Τουρκίας, του Ουζμπεκιστάν, του Κιργιστάν, αλλά και του Αζερμπαϊτζάν παρουσιάζουν τα στοιχεία συμπήξεως ενιαίας εθνικής οντότητας. Δεν θεωρείται όμως δυνατή η σύμπηξη ενιαίας ισλαμικής ενότητας αυτών των λαών, διότι το «ισλαμικό» Ιράν ούτε γλωσσική, ούτε φυλετική συνάφεια έχει με αυτούς τους λαούς.
Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα στην Τουρκία άρχισε να μορφοποιείται ο «Εθνικισμός των Νεότουρκων», όταν η Τουρκία είχε χάσει τις περισσότερες ευρωπαϊκές κτήσεις της από τις εθνικές εξεγέρσεις των υποταγμένων σε αυτήν λαών. Αμέσως μετά τον Βαλκανικό Πόλεμο ξύπνησε ο τουρκικός εθνικισμός και οι Νεότουρκοι άρχισαν να υποστηρίζουν, όλο και περισσότερο, τη λύση του Τουρανισμού, του Παντουρκισμού, ώστε με τον έντονο εκτουρκισμό να αντισταθμισθούν στο εσωτερικό οι απώλειες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη και την Αφρική. Ενώ ο προσανατολισμός της Τουρκίας προς τις τουρκικές ομάδες της Ασίας αυτές θα μπορούν να βοηθήσουν στην ανάκτηση των χαμένων εδαφών.
Ο Εβραίος Αρμίνιους Βάμπερυ, πρωτοπόρος του Τουρανισμού, το 1865 έγραφε «Ο Οίκος των Οσμανιδών θα μπορούσε με τα διάφορα συγγενή στοιχεία γλώσσας, θρησκείας, ιστορίας να ιδρύσει μια αυτοκρατορία εκτεινόμενη από τις ακτές της Αδριατικής μέχρι βαθιά στην Κίνα». Και άλλοι Εβραίοι όπως ο Λεόν Καχούν, ο Μωυσής Κοέν έγραφαν ίδιες απόψεις.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ, αρνούμενος τον Τουρανισμό, αντικατέστησε το τουρκικό αλφάβητο με το λατινικό. Θέλησε να δώσει στην Τουρκία ένα ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αποσπώντας την από την ασιατική της κοιτίδα. Υποστήριζε ότι οι Τούρκοι ήταν απόγονοι των Χετταίων. Ένας άριος λαός που συμπτωματικά κατοίκησε στην Ανατολία, κατέπνιξε κάθε τουρανική εκδήλωση στην πατρίδα του. Πιστός ο Κεμάλ στη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), που είχε υπογράψει, απαγόρευε επί της Κύπρου κάθε τουρκική βλάβη και εθνικιστική εκδήλωση, ενθαρρύνοντας μάλιστα την μετανάστευση των Τουρκοκυπρίων πίσω στην Τουρκία.
Δυστυχώς, μετά το θάνατο του Κεμάλ (1938) επανέκαμψε η ασιατική τουρανική νοοτροπία στην Τουρκία. Στο απόγειό της, σήμερα, κατηγορείται ο Κεμαλισμός ότι έτεινε να περιορίσει την Τουρκία μέσα στα σύνορά της (Ερντογκάν).
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο τουρανισμός άρχισε να εκδηλώνεται προς ανατολάς και προς δυσμάς. Με επεκτατικές βλέψεις προς Βουλγαρία, Αλβανία, Δωδεκάνησα, με διώξεις κατά των Ελλήνων ομογενών, με βλέψεις επί της Κύπρου και της Δυτ. Θράκης. Ιδιαίτερα μετά το 1965 ο παντουρκισμός (τουρανισμός) έχει γίνει μία από τις δεσπόζουσες τάσεις της τουρκικής πολιτικής.
Στη γενική εξωτερική της πολιτική η Τουρκία παίζει σε τρία ταμπλώ. Άλλοτε σαν Δυτικό-Ευρωπαϊκή, άλλοτε σαν ισλαμική, σύμμαχος και προστάτης των απανταχού Μουσουλμάνων κι άλλοτε σαν τουρανική-τουρκόγλωσση αρωγός των νεότευκτων τουρκικών κρατών της Ασίας. Τα τρία αυτά διαφορετικά πρόσωπα χρησιμοποιούνται κατά περίπτωσιν από την Τουρκία, με ροπή τη γιγάντωση του ασιατικού βαρβαρισμού. Αυτή δε η ροπή υπήρχε άλλοτε στους Οθωμανούς, σήμερα στους Τούρκους.
Σαν ισλαμική δύναμη η Τουρκία δεν έχει ιδιαίτερες επιτυχίες, αφού οι Άραβες δεν έχουν λησμονήσει την οθωμανική τυραννία, ενώ άλλες χώρες ασκούν πειστικώτερα αυτό το ρόλο. Η Τουρκία τελευταία μεταχειρίζεται αυτό το «χαρτί» στις ισλαμικές χώρες της Βαλκανικής, με στρατηγικό στόχο εις βάρος της Ελλάδος.
Η τουρανική γεωγραφική συνέχεια διακόπτεται από δύο λαούς, τους Αρμενίους και τους Κούρδους. Σε αυτό οφείλεται και το αβυσσαλέο τουρκικό μίσος εναντίον αυτών των λαών (Βλέπε Ερντογκάν).
Η γενοκτονία των Αρμενίων είχε ως βαθύτερο αίτιο την τουρκική αίσθηση ότι αποτελούσαν φραγμό μεταξύ της Τουρκίας και των άλλων τουρκικών λαών στη Ρωσία, που κατοικούσαν κοντά στα σύνορα.
Οι Κούρδοι, παρά τις επιμειξίες τους με τους Τούρκους και τον ισλαμισμό τους διατηρούν την επίγνωση της ιδιαίτερης εθνικότητάς τους. Έχουν ίδια καταγωγή με τους Αζέρους και μιλούν την ιρανική γλώσσα. Αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους, την οποία όμως αρνούνται η Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ. Μέσα στην Τουρκία κατοικούν περισσότεροι από 15 εκατομμύρια Κούρδοι, εκπαιδευμένοι στον ανταρτοπόλεμο. Το κουρδικό αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της Τουρκίας και ολοκλήρου του τουρανισμού.
Δόγμα του Εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν «φίλοι με όλους εχθροί με κανέναν». Σήμερα του Ερντογκάν φαίνεται να είναι «εχθροί με όλους, φίλοι με κανέναν».
Αντικεμαλιστής ο Ερντογκάν ραδιουργεί για την αποκαθήλωση του κεμαλισμού. Εμφανιζόμενος ως ακραιφνής εκφραστής του παντουρκισμού (τουρανισμού). Όμως η πρόσφατη πολιτική ιστορία διδάσκει ότι όλοι οι μεγαλοϊδεαλιστές (Χίτλερ, Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν) είχαν τραγικό τέλος για τους ίδιους και τις χώρες τους (Γερμανία, Λιβύη, Ιράκ).
Η ανερμάτιστη πολιτική Ερντογκάν ίσως αναγκάσει την Τουρκία να περιοριστεί σε ένα ασήμαντο κρατίδιο μεταξύ Αρμενίας και Κουρδιστάν. Επ’ ωφελεία των όμορων κρατών, να ξαναβρεθούν στα καταπατημένα εδάφη τους, στις αλησμόνητες πατρίδες τους.
Δεν είμαστε διεθνολόγοι, επίκληση της ιστορίας επιχειρούμε, της συνεχώς επαναλαμβανόμενης.
Αν κάποιος κατά τη δεκαετία του ΄70 θα επιχειρούσε να γράψει για διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως θα τον θεωρούσαν ανόητο. Κι όμως, λίγα χρόνια μετά, συνέβη. Το ίδιο και για τη Γιουγκοσλαβία. Ποιος έχει σειρά;
Γιώργος Αλεβίζος
26-10-2021
Πηγή : SitiaFm 95.5
