Να φυτευθούν και γαζίες - Γράφει: Γιώργος Αλεβίζος- Πρόεδρος Μικρασιατών Ποντίων και Αρμενίων Σητείας
Ας δενδροφυτευθούν και γαζίες. Στις πόλεις μας. Όπου υπάρχει. Ή θα υπάρξει διαθέσιμος χώρος.
Όμορφες πόλεις δεν γεννιούνται. Γίνονται , από τους πολίτες.
Συνήθως υλοποιήσιμες προτάσεις πολιτών, ενοχλούν τους Τοπάρχες. Ιδιαίτερα τους "ξερόλες". "Σιγά, που θα μας πεις τι θα κάνουμε…" Ο κυρίαρχος συλλογισμός. Που δεν εκστομίζεται. Αλλά τηρείται.
Μια και μόνο φορά πήγα στο Δημαρχείο. Να τα πούμε με το φίλο-συμμαθητή.
-…Φίλε μου, Σχολιάζουν ότι η πόλη μας, στερείται πρασίνου.
-Αα, δεν ξέρεις. Και να τους το λες. Στο σχεδιασμό πρασίνου, προβλέπεται να φυτευθούν χιαστί φοίνικες.
-Τι εννοείς χιαστί;
-Ο ένας βραχίονας του χ θα ξεκινά, πάνω από τη "Μπαρουταποθήκη" που θα καταλήγει στον "Κολονέλο". Ο άλλος θα ξεκινά από τη "Γκέλα" και θα καταλήγει στα "Κόκκινα".
-Μακάρι. Αλλά μέχρι τότε δεν φυτεύετε κανένα αλμυρίκι. Τα τοπόσημα της πόλης. Τα ταπεινά. Τα ολιγαρκή. Να ξανάρθουν τα εξαφανισμένα λαδάκια, μικρομεγέθη πουλάκια. Νόστιμα για κάποιους. Τα χρόνια πέρασαν. Τα σχέδια. Τα κυριολεκτικά φαραωνικά έμειναν στα χαρτιά.
Ούτε φοίνικες. Ούτε αλμυρίκια είδαμε.
Ίσως οι χιαστί φοίνικες, να είχαν εξοντωθεί από το σκαθάρι.
Τα αλμυρίκια θα υπήρχαν. Σκόρπια, σκιερά. Να πρασινίζουν τις πάνω γειτονιές.
Στα σχολικά μας χρόνια. Σε μονοκατοικίες. Όχι πολλές. Στην όψη του αυλόγυρου. Αντί δεσπολιάς, ρο(γ)διάς, λεμονιάς, πορτοκαλιάς. Υπήρχε το ανθοφόρο δέντρο. Η μυροφόρα γαζία.
Να την περιγράψουμε. Γιατί κάποιοι νεότεροι την μπερδεύουν με τις ομοιάζουσες σε άνθη. Υπάρχουσες στο πεζοδρόμιο Μητσακάκη. Και στο ανοιχτό μουσικοχώρο στις "Πάπιες".
Η δενδροδομή της ομοιάζει με της ροδιάς. Τα ανθοφόρα κλαδιά της εξοπλισμένα με σουβλερές, αιμοσταγείς αγκάθες. Να εμποδίζουν την άτσαλη ανθαφαίρεση. Των πορτοκαλόχρωμων, ολοστρόγγυλων, βελουδένιας αφής, μικρόσχημων λουλουδιών. Με εύκαμπτο μίσχο. Μήκους περίπου 5 εκατοστών. Τα ευωδιάζοντα, απαλού αρώματος άνθη. Δεν προσφέρονται για ανθοδέσμη.
Ο τα πάντα με σοφία εποίησεν. Που δεν χρειάζεται να τον αναζητήσει. Όπου στρέψεις το βλέμμα σου. Τον συναντάς. Εκείνος τα δημιούργησε να ενυπάρχουν επί της γαζίας. Να ευωδιάζουν τους ενοίκους, τους περιοίκους, τους περαστικούς.
Από κάθε θηλύκωμα του ανθοφόρου κλάδου ,εκτοξεύεται το μοσχοφόρο σφαιρικό άνθος. Οι αιμοχαρείς αγκάθες. Στρατιωτικά διατεταγμένες. Στην επιμήκη κατεύθυνση του κλάδου.
Ο οποίος θρέφει τα φυλλοφόρα σκουροπράσινα βλαστάρια. Με φυλλαράκια μεγέθους "ψείρας".
Η γαζία ανθοφορεί το φθινόπωρο. Η ανθοευωδία διατηρείται επί εβδομάδες. Τις ήρεμες πρωινές και απογευματινές ώρες η ευωδία αισθησιάζει. Αρκεί να μη την απορροφούν τα καυσαέρια.
Εκτός δένδρου η γαζία μαραζώνει μετά τη κοπή της. Η μοσχομυρωδιά επί μέρες διατηρείται. Σταδιακά εξατμίζεται.
Στις πλατωνικές εποχές. Με κυρίαρχη ακόμη τη δοξασία:Την πρώτη νύχτα του γάμου. Η θηλυκή αγνότητα να αφήνει στο λευκό σεντόνι. Το παρθενικό της αποτύπωμα. Τότε που το ζευγάρωμα ήταν όνειρο. Μεταμφιεσμένη έκφραση καταπιεσμένης επιθυμίας ή φόβου.
Τότε στα εφηβικά πλατωνικά σκιρτήματα. Η μοσχοφόρα γαζία ήταν συνοδοιπόρος. Με το ραβασάκι της θηλυκής αποστολέως. Παραπλανητικά μεταφερόμενο. Εντός των φύλλων του εν ενεργεία σχολικού βιβλίου. Το οποίο χέρι-χέρι έφτανε στον πλατωνικού έρωτα παραλήπτη.
Η μοσχομυρωδιά της γαζίας. Το τρυφερό άρωμα μετέφερε τη μοσχαναπνιά. Της μοσχοαγαπημένης.
Τότε, οι γαζίες, τα γιασεμιά τα νυχτολούλουδα. Συμπλήρωναν τραγουδιστικούς στίχους. Οι της τότε εποχής. Ακούνε σήμερα νοσταλγικά τα τραγούδια εκείνα. Τα τρυφερά της νιότης.
Στις εφημερίδες μας ΑΝΑΤΟΛΗ, ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ , διαβάζουμε για μελλούμενες αναπλάσεις. Δενδροφυτεύσεις Δημοτικών χώρων. Με ευθύνη-δαπάνη των Δημοτικών Αρχών.
Καλόβουλα, όπως συνηθίζουμε. Θα προτείναμε στα προς δενδροφύτευση δέντρα να προστεθούν οι γαζίες. Που περιβαλλοντικά θα ικανοποιούν πόλη και πολίτες.
Η εμπειρία δεν επιτρέπει αισιοδοξία για την πραγμάτωση της πρότασης. Υπάρχει ακόμη έλλειμμα…προσωπικότητας. Με συνέπεια την αβελτηρία κάποιων.
Στην Αθήνα. Στην Πανεπιστημίου. Στο Αρσάκειο. Στην είσοδο του Συμβουλίου της Επικρατείας. (ΣΤΕ)Πριν ανέβουμε τις σκάλες. Δεξιά και αριστερά. Ορθώνονται δυο υπερμεγέθεις γαζίες. Στωικές. Χωρίς να προσβάλλονται από σκαθάρια και καυσαέρια.
Στο Μαρούσι. Όσοι, προ Καταστροφής, εύποροι Μικρασιάτες. Πρόλαβαν να στείλουν χρήματα στην Ελλάδα. Έχτισαν μικρασιατικής αρχιτεκτονικής εντυπωσιακές μονοκατοικίες. Με το οικόσημα. Και χρονολογία του 1922.
Στη πρόσοψη της αυλής τους. Ή και στα έξω πεζοδρόμια υπάρχουν ακόμη πολύ λίγες γαζίες. Άγνωστο πότε φυτεύθηκαν.
Το ίδιο συμβαίνει σε περιοχές. Όπου βρέθηκαν κατά τον ίδιο τρόπο, εύποροι Μικρασιάτες. Στο Νέο Ψυχικό. Στη Νέα Σμύρνη. Στο Παλαιό Φάληρο.
Τέτοιες δυνατότητες δεν υπήρχαν στις παραγκουπόλεις. Στη Δραπετσώνα. Στην Κοκκινιά. Στο Δουργούτι. Πού περιθώρια για γαζίες…Για γαζώματα. Όταν στο υπάρχον αποχωρητήριο μπαινόβγαιναν τρεις οικογένειες.
Διαβάζοντάς μας ψυχανεμίζομαι σιγομουρμουρίζοντες "…Ρε Γιώργη, κάποιοι δεν έχουν …ψωμί…Κι εσύ μας παραμυθιάζεις με γαζίες…"
Ναι, φίλοι μου. Μια όμορφη τουριστικά πόλη, δίνει ψωμί σε πολλούς.
Και σ’αυτούς. Που σήμερα δεν έχουν.
Ευχή τη νέα χρονιά να ορθοποδήσουμε ΟΛΟΙ!!!
Γιώργος Αλεβίζος 5/1/2021
Πηγή : SitiaFm 95.5
