Η μιζέρια του κορονοϊού επέτρεψε και στη Σητεία την επέκταση των
τραπεζοκαθισμάτων εστίασης. Όπου φυσικά υπήρχε διαθέσιμος χώρος.
Στα παραλιακά καταστήματα, εστιατόρια, ρακάδικα, μπαρ, καφετέριες τα τραπεζοκαθίσματα έφτασαν μέχρι την άκρη της λιμενολεκάνης. Αφήνοντας σε κάποια σημεία μικρά περιθώρια δρόμου για τη βόλτα. Με συνέπεια το συνωστισμό παιδιών, σκυλιών, παιδικών ποδηλάτων, ζευγαριών νεαρών, μεσήλικων, υπερήλικων. Κοντολογίς από τους ημιυπαίθριους η πελατεία μετακινήθηκε στον υπαίθριο χώρο. Κάτω από τ’αστέρια κοντά στη παράλιαν αύρα. Όλοι ευχαριστημένοι. Καταστηματάρχες, πελάτες, δημοτική αρχή, λιμενικό ταμείο. Που χωρίς επιπλέον χρέωση παραχώρησε ευρύτερο εκμεταλλεύσιμο για τους καταστηματάρχες χώρο.
Μετά από τις συνήθεις ρακές νοσταλγοί ξαναθυμήθηκαν τα αλμυρίκια. Οίνος και πνεύμα. Σε γυρίζει στο νοσταλγικό παρελθόν. Σε όμορφες και άσκημες ώρες. Άντε εβίβα.
Για τους αγέννητους την εποχή των αλμυρικιών, εμείς οι γεννημένοι ας θυμηθούμε. Ας εξιστορήσουμε.
Από συλλογή μας καρτ-ποστάλ περιόδου 1900 και φωτογραφίες μετά το 1925 διαπιστώνουμε ότι αλμυρίκια στον παράλιο χώρο της πόλης Σητείας δεν υπήρχαν. Μόνο 2-3 άλλα δέντρα.
Από τη γωνία της αρχής του μικρού τότε μώλου, άλλοτε ταβέρνα ″Κόλιου″, άλλοτε στέκι όπως εξιστορούσαν, της διάσημης Μαντάμ-Ορντάνς. Ξεκινούσε παραλιακά στενός καρόδρομος, φάρδαινε σταδιακά, μετά τη γωνία ″Ζορμπά″. Τερματίζοντας στην Πλατεία ″Τσιριλάκη″.
Όταν με την καταστροφή του '22 η ξεριζωμένη γιαγιά μου ήρθε με τα δύο της παιδιά 6 και 4 χρονών της έδιναν για κατοικία το σπίτι. Που αργότερα στεγαζόταν το ζαχαροπλαστείο ″Μέλισσα″ (Μακρυνάκη). Λόγω στενότητας του δρόμου αρνήθηκε να το πάρει. Φοβούμενη μήπως, λόγω εγγύτητας με τη θάλασσα, πνιγούν τα παιδιά της. Εκτός του διωγμού 1922 είχε υποστεί το 1914 και τον διωγμό της Παλαιάς Φώκαιας. Που τότε πνίγηκαν Έλληνες σε βάθος νερού 1, 5 μέτρο.
Γύρω στο 1940 τα ελάχιστα εστιατόρια και καφενεία (Γιαπιτζάκη, Χαχλάκη,Σιφογιάννη, Μεϊμαρόγλου, Παπάζογλου, Μορφοπούλου, Κολιού) εκτείνονταν παραλιακά από του ″Τσιριλάκη″ έως το σημερινό ILFORNO. Ο δρόμος είχε διαπλατυνθεί κατά το διπλάσιο. Παίρνοντας μέτρα από την παραλία. Στρωμένος ο υπαίθριος χώρος των καφενείων με πλάκες τύπου ″Ψάθα″.
Τότε πρέπει να φυτεύθηκαν τα αλμυρίκια. Παραλιακά μέχρι τον Πετρά. Ημερήσιο αμαξοστάσιο των καραγωγέων ήταν ο χώρος από το σημερινό ″Εν πλω″ έως το ″Έλυξε″. Για πέντε δεκαετίες βαθυσκίαζαν τους Στειακούς.Σε στιγμές ξεκούρασης για τους ανθρώπους του μόχθου, τους λιμενεργάτες, ψαράδες, καραγωγείς, φορτοεκφορτωτές. Σε στιγμές ανακούφισης, διασκέδασης για όσους διέθεταν χρόνο και χρήμα, όχι πολύ.
Γύρω στο 1980 εμφανίσθηκαν ακαλαίσθητες, ποικιλόχρωμες κωνικές τέντες σκιάσεως. Να αυξήσουν το χώρο σκιάσεως, αυξανόμενου του πληθυσμού. Και να προφυλάξουν από ριπτόμενα ξερόφυλλα των αλμυρικιών, σπανίως και κατσαρίδων στα πιάτα των πελατών.
Ακολούθησαν διευρυμένες διαπλατύνσεις του παραλιακού. Αναμορφώθηκε καλαισθησιακά η περιοχή. Από την τότε Δημοτική Αρχή(Νίκος Κουρουπάκης), κρίθηκε αναγκαίο να αφαιρεθούν τα αλμυρίκια. Απελευθερώθηκε χώρος ώστε ευκολότερα από υπαίθριος να καταστεί ημιυπαίθριος. Με δαπάνη από τον κάθε επωφελούμενο καταστηματάρχη. Όπως συμβαίνει σε όλες τις πόλεις που παρακολουθούν τις ανάγκες των πολιτών.
Στο ερώτημα, αν υπήρχε δυνατότητα να παραμείνουν τα αλμυρίκια, από τεχνικής απόψεως, απαντούμε όχι.
Από συναισθηματική, από νοσταλγική άποψη, δια της τεθλασμένης, θα απαντούσαμε: Δεν είδαμε όλους αυτούς τους νοσταλγούς αλμυρολάγνες να πρωτοστατούν. Έστω να συμμετέχουν για φύτεμα αλμυρικιών. Οπουδήποτε στο παραλιακό μέτωπο της περιοχής μας. Προς τη καραβόπετρα. Προς το δρόμο του αεροδρομίου. Και όχι μόνον.
Ίσως τα τελευταία αλμυρίκια, που φυτεύθηκαν σε δημόσιο χώρο, να είναι τα τρία. Που φύτεψε στη γωνία, στην αρχή της πλαζ, ο Μικρασιάτης φίλος ΣήφηςΑλάτσαρης. Στα νιάτα του. Έκτοτε δεν γνωρίζουμε κάτι.
Κι όμως το ταπεινό, το ολιγαρκές αλλά πλουσιοπάροχο σε σκίαση αλμυρίκι. Είναι τόσο απλό στο φύτεμα. Διαλεγμένο την περίοδο κλαδέματος κατάλληλο κλαδί καρφώνεις σε βρεχάμενο χώμα. Προτιμότερο κοντά στη θάλασσα. Αλλά να μην το φτάνει το χειμέριο κύμα. Το θαλασσινό νερό κατά πως φαίνεται , βοηθά στην ανάπτυξη. Στη διατήρηση του. Αν δε τα γράφω σωστά, παρακαλώ, να με διορθώσουν οι γνωρίζοντες.
Καλά μεγαλωμένο πια, το χειμώνα κλαδεύεται. Δίνοντας καλαισθητικό μέγεθος και σχήμα. Δείτε τα. Καμαρώστε τα παραλιακά στο Ηράκλειο, μερικά μέτρα, πριν την είσοδο στην προβλήτα του πλοίου για Πειραιά.
Αντί οπότε….πίνουμε ρακί, να μεμψιμοιρούμε για τα αλμυρίκια που κόπηκαν. Ας πρωτοστατήσουμε στο φύτεμα αλμυρικιών. Εκεί που δεν φυτεύτηκαν.
Γιώργος Αλεβίζος
Πηγή : SitiaFm 95.5
