Η πληροφορία με τον τρόπο που διαχέεται δημιουργεί πάμπολλες φορές την τάση για επικράτηση και τελικά μίμηση προτύπων που δεν προάγουν την συντεταγμένη δομή και εξέλιξη μιας σύγχρονης και λειτουργικής κοινωνίας.
Στο πλαίσιο αυτό, εμφανίζεται ως επικρατούσα ανάγκη από κάποιους να διοικήσουν, να διαχειριστούν, μη γνωρίζοντας τι είναι αυτό που θα διοικήσουν.
Απαιτούν την υπογραφή «λευκής επιταγής» από την κοινωνία, χωρίς λογοδοσία με μόνο στόχο τον τίτλο, χωρίς την παραμικρή σκέψη για αυτοκριτική.
Αυτή η κατηγορία διοικούντων διέπεται συνήθως από έπαρση, στην προσπάθεια τους να κρύψουν την αδυναμία των πράξεων τους. Ενώ επανειλημμένα τα κακώς κείμενα της διοίκησης των προσπαθούν να τα πιστώσουν , είτε σε συγκυρίες , είτε σε άλλα πρόσωπα.
Η προσφορά από την άλλη πλευρά, μπορεί να διατίθεται απλόχερα από ανθρώπους που έχουν αποφύγει τον σκόπελο της αυτοπροβολής , αντιλαμβάνονται την ανάγκη του διπλανού τους, έχουν μάθει να παραμερίζουν κυρίως το Εγώ και το Εκείνο( ένστικτα) κατά τον Σιγκμουντ Φρόιντ, ενώ έχουν αναπτύξει το Υπερεγώ που αντιπροσωπεύει όλες τις θετικές ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, που συντελούν και αποτελούν κατά μία έννοια την ηθική συνείδηση. Οι άνθρωποι αυτοί πράττουν αθόρυβα, δημιουργικά, συντεταγμένα με στόχο το έργο και όχι το «θέατρο». Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν ζητούν παρά μόνο δίνουν αυτοβούλως και όχι μόνο όταν τους ζητηθεί.
Εν κατακλείδι, είναι εμφανές εκ των υστέρων πως η ανάγκη του προσφέρειν είναι δόκιμο να επικρατεί και να συγκεράζεται με την τέχνη του διοικείν.
Ωστόσο, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της επίκλησης στην προσφορά για να συγκαλυφθεί εντέχνως η πελώρια λαχτάρα του διοικείν, κοινός «καρέκλα».
Στο τέλος, στο βάθος, ακούμε σκύβοντας το κεφάλι την φωνή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Ο βασιλιάς είναι Γυμνός»
Λεωνίδας Τερζής
Δημοτικός Σύμβουλος
