Διάκριση απέσπασε ποίημα της Σητειακιάς συγραφέως Μαρίας Θεοδοσάκη

Κατά τη διεξαγωγή του  Η΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΎ της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα: « Ο κόσμος μας στη θεωρία του χρόνου (παρελθόν- παρόν- μέλλον) η Θεοδοσάκη Μαρία απέσπασε το Β΄βραβείο με το ποίημα : «Ελιά- Τροφός».

Ένα ποίημα εμπνευσμένο από το λεύκωμα του Σητειακού Μανόλη Τσαντάκη για τις υπεραιωνόβιες ελιές της Κρήτης!

ΕΛΙΑ - ΤΡΟΦΟΣ

Στις ρίζες σου χαμήλωσα να ξαποστάσω

και μ’ ένα θρόισμα των φύλλων σου απαλό με καλωσόρισες.

Έκθαμβη η ματιά μου στον κορμό σου αναρριχήθηκε,

ωσάν γλυπτό περίοπτο και σπάνιο το πέρασμά σου από το χρόνο,

μ’ εκείνον δεινό γλύπτη, συλλογίστηκα, αιωνόβια ελιά μου.

Πόσοι άραγε είχαν ξαποστάσει κάτω απ΄ τον ίσκιο σου!

Και τότε ως θαύμα σαν να διάβασες τη σκέψη μου,

έγειρες λίγο προς τα με, τους γέρικους κλώνους σου και μου ψιθύρισες.

Αναρωτιέσαι τώρα δα κι εσύ, πόσες οι μνήμες μου στο χρόνο που κυλάει κι όχι άδικα.

Αστείρευτες οι αναμνήσεις, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια με πόλεμο και ειρήνη.

Κι έπειτα πάλι η άνοιξη και η ειρήνη κι ύστερα πάλι ο πόλεμος και η βαρυχειμωνιά.

Κι εγώ να καρπίζω, να τρέφω αυτό τον Έλληνα τον τυραννισμένο

να ζω το μεγαλείο του μα και την παρακμή του, να τον στεφανώνω με τον κότινο

μα και να τον απαλλάσσω από την πείνα.

Όλη η ιστορία ξένε μου γραμμένη στα σπλάχνα μου και στον κορμό μου.

Άγρυπνος  φρουρός  που πάντα πρόσφερε και προσφέρει.

Κι αυτός τι κάνει σήμερα; Φαρμάκια με ραντίζει.

 Ο σεβασμός και η αγάπη των παλαιών χρόνων του στέρεψε.

Ως άλλη μηχανή κι εγώ… και όχι ως τροφός αγαπημένη.

 Πονώ να ξέρεις ξένε μου…πονώ…

Αιώνες τώρα βρέχει σιωπηλά και επίμονα

Πίνει η γη τα δάκρυα του ουρανού και ευφραίνεται

Κι αυτές οι ρίζες μου οι βασανισμένες ακόμη τον προστατεύουν από τους χειμάρρους

μα η συγγνώμη αργεί ακόμη…

                                                                                             

                                                                                              Μαρία Θεοδοσάκη