Άλλη μια ποιητική διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο για τη Μαρία
Θεοδοσάκη.
Απέσπασε το τρίτο βραβείο στον Έβδομο Παγκόσμιο Διαγωνισμό
της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα « Απανταχού Ελληνισμός, Διαχρονκές Αξίες»,
που ήταν και ο τίτλος του Δ’ Παγκόσμιου συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στις 18
και 19 Νοέμβρη 2017 στη Θεσσαλονίκη.
Δημοσιεύουμε το βραβευμένο ποίημα.
ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ…
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
είχαν μεστώσει οι καρποί, είχαν ανοίξει τα μπουμπούκια
κι αλόγιστα χώνευαν
τον ήλιο
μέχρι που καίγονταν τα σωθικά τους…
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
είχαν πέσει τα φύλλα από τις λεύκες.
Κίτρινα χρυσοκόκκινα τα χρώματά τους στις στράτες που
περπάταγα
για να με φέρουν στον ήλιο σου.
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
είχες φύγει. Ο ίσκιος σου μακριά.
Δεν πρόλαβες να δεις το άλλο μου είναι…
Δεν πρόλαβες! Τι κρίμα!
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
ένιωσα πιο όμορφη από ποτέ.
Αχόρταγα με κοίταζα και γέλαγα… γέλαγα…γέλαγα…
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
ήσουν μακριά. Μα πώς δε με ένοιαζε πια!
Είχα εμένα, είχα εμένα και το χαμόγελο της ψυχής μου
που άνθιζε, καθρέφτη στον καθρέφτη μου.
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
αγάπησα… κι ας άργησα. Κρίμα που άργησα
μα και τι τύχη που μ’ αγάπησα, πριν σβήσω, πριν χαθώ
κι αρπάξουν οι Άρπυες το σώμα που αργά αγαπήθηκε
Μαρία Θεοδοσάκη
Άλλη μια ποιητική διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο για τη Μαρία
Θεοδοσάκη.
Απέσπασε το τρίτο βραβείο στον Έβδομο Παγκόσμιο Διαγωνισμό
της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με θέμα « Απανταχού Ελληνισμός, Διαχρονκές Αξίες»,
που ήταν και ο τίτλος του Δ’ Παγκόσμιου συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στις 18
και 19 Νοέμβρη 2017 στη Θεσσαλονίκη.
Δημοσιεύουμε το βραβευμένο ποίημα.
ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ…
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
είχαν μεστώσει οι καρποί, είχαν ανοίξει τα μπουμπούκια
κι αλόγιστα χώνευαν
τον ήλιο
μέχρι που καίγονταν τα σωθικά τους…
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
είχαν πέσει τα φύλλα από τις λεύκες.
Κίτρινα χρυσοκόκκινα τα χρώματά τους στις στράτες που
περπάταγα
για να με φέρουν στον ήλιο σου.
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
είχες φύγει. Ο ίσκιος σου μακριά.
Δεν πρόλαβες να δεις το άλλο μου είναι…
Δεν πρόλαβες! Τι κρίμα!
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
ένιωσα πιο όμορφη από ποτέ.
Αχόρταγα με κοίταζα και γέλαγα… γέλαγα…γέλαγα…
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
ήσουν μακριά. Μα πώς δε με ένοιαζε πια!
Είχα εμένα, είχα εμένα και το χαμόγελο της ψυχής μου
που άνθιζε, καθρέφτη στον καθρέφτη μου.
Όταν αγάπησα τον εαυτό μου,
αγάπησα… κι ας άργησα. Κρίμα που άργησα
μα και τι τύχη που μ’ αγάπησα, πριν σβήσω, πριν χαθώ
κι αρπάξουν οι Άρπυες το σώμα που αργά αγαπήθηκε
Μαρία Θεοδοσάκη
