ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΚΑΙ ΑΡΜΕΝΙΩΝ ΣΗΤΕΙΑΣ
29η ΜΑΪΟΥ 1453
ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ
Γράφει: Γιώργος Αλεβίζος – Πρόεδρος Μικρασιατών Ποντίων και Αρμενίων Σητείας
Μέσα από την αναγνωστική διαδρομή μας στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας διαπιστώνουμε ότι τα περισσότερα τραγικά γεγονότα συνέβησαν κατά τους μήνες Μάιο και Σεπτέμβριο. Μήνες που λόγω ευνοϊκών καιρικών συνθηκών προσφέρονται για στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Επί των θεμάτων μας όμως:
Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΣ.
Σε αντιστοιχία με τον “5ον π.Χ. Αιώνα του Περικλέους” της πόλεως των Αθηνών έχουμε τον “6ον μ.Χ. Αιώνα του Ιουστινιανού” της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με τον Ιουστινιανό η Αυτοκρατορία προσλαμβάνει το ιδιαίτερο εκείνο χαρακτηριστικό που κατά τον προσφιλή μας ιστορικό Σαράντο Ι. Καργάκο, μας επιτρέπει να την ονομάσουμε Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως.
Όμως, “με του καιρού τα αλλάματα που αναπαμό δεν έχουν” (εισαγωγή στον “Ερωτόκριτο” του χωριανού μας Β. Κορνάρου), επί Ιουστινιανού πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν είναι πλέον η πολιτική με τα παρεπόμενα της, αλλά η θρησκεία με τα δικά της παρεπόμενα.
Η πρώην Αθηνά των Ελληνών, η αρχαία θεά της Σοφίας με τον Παρθενώνα του Περικλέους, του Ικτίνου και του Φειδίου επί της ακροπόλεως των Αθηνών, μετασχηματίζεται σε Αγία του Θεού Σοφία, με τον περικαλλή ναό του Ιουστινιανού, του Ανθεμίου και του Ισιδώρου επί της πόλεως του Βυζαντίου, της Κωνσταντινουπόλεως.
Σταδιακά ο ναός της Αγίας Σοφίας έπαψε να ανήκει στην πόλη. Η πόλη ανήκε στο ναό, που ήταν αφιερωμένος στον Θεό.
Η Αγία Σοφία “το μέγα μοναστήρι” ήταν η ουσία και η μεγαλύτερη περιουσία της χιλιετούς Αυτοκρατορίας. Κύρια κληρονομιά των απανταχού Ορθοδόξων Χριστιανών.
Η γλαύκα της θεάς Αθηνάς έγινε “εν είδει περιστέρας” του Αγίου Πνεύματος.
Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ
Για τον αυτοκράτορα Ηράκλειο (εβασίλεψε 610-641), ο βιογράφος του Γεώργιος Πισίδης έγραψε: “…μεγαλόψυχος προς τους ηττημένους εχθρούς, επιεικής και φιλάνθρωπος πρέσβευε ότι η δύναμη πρέπει να δείχνεται περισσότερο με την αγάπη και λιγότερο με το φόβο”.
Το 622 ο Ηράκλειος, αφού ονόμασε τον πατριάρχη Σέργιο και τον πατρίκιο Βώνο επιτρόπους του ανήλικου γιού του, εμπιστεύτηκε σε αυτούς την τύχη της Κων/πόλεως.
Ύστερα από κατανυκτική τελετή, την επαύριο του Πάσχα αναχώρησε για να αντιμετωπίσει τους Πέρσες του Χοσρόη στις Β.Α. Περιοχές της Μ.Ασίας.
Το 626, ενώ ο Ηράκλειος βρισκόταν στα σύνορα της Περσίας ο Χοσρόης ετοίμασε 3 μεγάλες στρατιές. Την πρώτη έστειλε κατά του Ηρακλείου. Τη δεύτερη κράτησε στην Περσία για τη φύλαξη του. Την τρίτη με τον Σάρβαρο έστειλε εναντίον της Βασιλεύουσας.
Στην κρίσιμη εκείνη στιγμή ο Ηράκλειος έχοντας πεποίθηση στον Σέργιο και στον Βώνο δεν διέπραξε το λάθος να εγκαταλείψει την εκστρατεία. Αλλά χωρίζοντας και αυτός το στρατό του σε 3 τμήματα έστειλε το ένα για να ενισχύσει την Πρωτεύουσα.
Μέσα στην Κωνσταντινούπολη ψυχή της αντιστάσεως ήταν ο πατριάρχης Σέργιος, που κρατώντας την εικόνα της Παναγίας στα χέρια, γύριζε στα τείχη για να εμψυχώσει τους υπερασπιστές. Οι αλλεπάλληλες επιθέσεις των Αβάρων (συμμάχων των Περσών) αποκρούστηκαν. Ενθαρρυμένος ο βυζαντινός στρατός επιχείρησε έξοδο και τους έτρεψε σε φυγή.
Οι Βυζαντινοί απέδωσαν τη νίκη στην ΥΠΕΡΜΑΧΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟΝ τη Θεοτόκο και προς τιμήν της ψάλλονται Ακάθιστοι Ύμνοι. Ακάθιστοι, γιατί δεν επιτρέπεται, ενώ ψάλλονται να είναι καθισμένοι οι πιστοί.
Είναι οι ευχαριστήριοι χαιρετισμοί που ψάλλονται κάθε Παρασκευή της Μ.Τεσσαρακοστής σε ανάμνηση του ένδοξου εκείνου γεγονότος.
Οι σημερινοί ιστορικοί αμφισβητούν την απόδοση του Ακάθιστου Ύμνου στον πατριάρχη Σέργιο. Ούτε ότι γράφτηκε από τον Ρωμανό τον Μελωδό, αφού νεώτερη έρευνα έδειξε ότι ο Ρωμανός έζησε επί Ιουστινιανού.
Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ
Επί βασιλείας Ηρακλείου (610-641) καθιερώθηκε ο ΑΕΤΟΣ σαν αυτοκρατορικό έμβλημα. Αργότερα, όταν άρχισε ο ανταγωνισμός με τα δυτικά κράτη, ο αετός έγινε ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ για να συμβολίζει τα δύο τμήματα της αυτοκρατορίας. Το δυτικό της Ρώμης και το ανατολικό της Κων/πόλεως. Άρα και τα κληρονομικά δικαιώματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων πάνω στη Δύση.
Ο Θεόδωρος Λάσκαρις, μετά την άλωση της Πόλης (1204) μετέφερε την έδρα της αυτοκρατορίας στη Νίκαια δημιουργώντας την Αυτοκρατορία της Νικαίας (1204-1261). Έγινε εκφραστής μιας νέας εθνικής ιδέας που συμβολοποιείται με τον Δικέφαλο Αετό, που κράτησαν ως έμβλημα αργότερα και οι Παλαιολόγοι.
Πιθανώς, το έμβλημα συμβολίζει τη διπλή αυτοκρατορία Ανατολής και Δύσης.
Πιθανώς, όμως ο Δικέφαλος να εκφράζει και τη συνένωση Ελληνισμού και Χριστιανισμού.
Ο Δικέφαλος των Βυζαντινών πέρασε σαν έμβλημα στους αυτοκρατορικούς οίκους της Ρωσίας και της Αυστρίας.
Αντί επιλόγου:
Μια αυτοκρατορία δεν καταλύεται από εξωτερικούς παράγοντες αν η ίδια δεν έχει υποσκάψει τα θεμέλια της και δεν έχει προετοιμάσει τον δρόμο για την είσοδο των βαρβάρων.
Αν επικαιροποιήσουμε, για την πατρίδα μας, την παραπάνω ιστορική διαπίστωση βλέπουμε ότι “το παλαιό δεν χάνεται πάντοτε στην καταπακτή της λήθης, συνεχίζεται μέσα στο νέο υπό άλλη μορφή”.
Πηγή : Style 100fm
