Χιλιάδες στρέμματα στην Κρήτη
και σε ολόκληρη τη χώρα μένουν ακαλλιέργητα ή καλλιεργούνται με άρρωστα
αμπέλια και άλλες προβληματικές καλλιέργειες, μπροστά στην απαθέστατη
ελληνική κυβέρνηση (σήμερα Παπαδήμου, πριν ΠΑΣΟΚ και παλιότερα Ν.Δ.),
που, αντί να δώσει κίνητρα στην παραγωγή σιτηρών, εξακολουθεί να αφήνει
την ελληνική οικονομία στο έλεος των εισαγωγών σε αλεύρι και ζωοτροφές.
Πόσο θα κερδίζαμε όμως ως χώρα αν μπορούσαμε να παράγουμε εμείς το
αλεύρι αντί να το εισάγουμε;Ποια οφέλη θα είχαν οι κτηνοτρόφοι, και κατ’ επέκταση οι καταναλωτές των προϊόντων τους, αν καλλιεργούσαν μόνοι τους τις πρώτες ύλες για τις ζωοτροφές, αντί να εξαναγκάζονται να χρυσοπληρώνουν ακόμη και μεταλλαγμένες πρώτες ύλες, όπως σόγια και καλαμπόκι, από χώρες με βιομηχανοποίηση του τρόπου παραγωγής των σιτηρών, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται ακόμη και για τη χρήση των φυτοφαρμάκων; Ερωτήματα που "καίνε", ιδιαίτερα στις μέρες μας, που υποτίθεται ότι η Ελλάδα αγωνίζεται να ξεπεράσει την οικονομική κρίση!
Αυτονομία παραγωγής
Η "Ν.Κ." ασχολείται σήμερα με την υπόθεση αυτή, την ώρα που η κυβέρνηση θεωρεί ότι... έκανε το καθήκον της απέναντι στον αγροτοκτηνοτροφικό κόσμο της χώρας μοιράζοντας... τις επιδοτήσεις. Εμείς απευθυνθήκαμε στο γνωστό κτηνίατρο και πρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής του Παραρτήματος Κρήτης του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος Αλέκο Στεφανάκη, που συμφωνεί και ο ίδιος ότι η καλλιέργεια τεράστιων εκτάσεων με σιτηρά θα σήμαινε για την Ελλάδα, πάνω απ’ όλα, την αυτονομία της στον τομέα της παραγωγής σημαντικών πρώτων υλών για τη διατροφή των ανθρώπων και των ζώων. «Ότι πρέπει να εξασφαλίσουμε την αυτάρκειά μας, αυτό είναι δεδομένο. Την έχουμε πλέον απολέσει. Και αυτοί που αξιολογούν την ελληνική οικονομία, αυτό που λένε είναι ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει παραγωγικό και ανταγωνιστικό προσανατολισμό».
«Το αυτονόητο»
Ο κ. Στεφανάκης λέει χαρακτηριστικά: «Πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Αλλά με την έννοια τού να πάμε μπροστά. Να πάμε δηλαδή να ξαναβρούμε το αυτονόητο. Σαν χώρα, σαν κοινωνία και σαν λαός, πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε να παράγουμε τα προϊόντα πρώτης ανάγκης τα οποία χρειαζόμαστε, αφού ο τόπος μας είναι μοναδικός και το έχει αποδείξει διά των αιώνων. Σε κάθε περίπτωση, να ξαναγίνουμε μια παραγωγική κοινωνία. Και το ισοζύγιό μας να έρθει να μηδενίσει, να είμαστε ισοσκελισμένοι»...
Ποιοτικά πλεονεκτήματα
Ο κ. Στεφανάκης δε θεωρεί τόσο μεγάλη την ανάγκη παραγωγής σιτηρών για αλεύρι στην Κρήτη, αφού εδώ μπορούμε να παράγουμε ποιοτικά πρώιμα κηπευτικά, που δεν μπορούν να παράγουν άλλες χώρες στον κόσμο. Αλλά τονίζει ότι τέτοιες πρώτες ύλες παράγονται στη Βόρεια Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παράλληλες δυνατότητες παραγωγής τους και στην Κρήτη. «Μπορούμε να βγάλουμε τα ωραία μας κηπευτικά και να τα στείλουμε στη Ρωσία, και η Ρωσία, που δεν μπορεί να βγάλει κηπευτικά, να μας στείλει για παράδειγμα στάρι», λέει στην εφημερίδα μας. «Επίσης μπορεί να βγάλουμε εσπεριδοειδή, να τα πουλήσουμε, και με τα χρήματα αυτά να εισάγουμε στάρι και να μας μείνουν και χρήματα. Αυτή είναι η λογική. Άρα εμείς θα πρέπει να επιλέξουμε προϊόντα που μπορούμε να παράξουμε σε ένα ανταγωνιστικό επίπεδο, ως προς την ποιότητα και όχι ως προς την τιμή. Εμείς δεν έχουμε τις τεράστιες εκτάσεις για να ανταγωνιστούμε άλλες χώρες. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα ποιοτικά μας χαρακτηριστικά».
«Πρόσφορη η Μεσαρά»
Ο κ. Στεφανάκης, όμως, δε διαφωνεί με την καλλιέργεια σιτηρών και στην Κρήτη. Και φέρνει ως παράδειγμα τη Μεσαρά, λέγοντας ότι ο κάμπος της «προσφέρεται για τέτοιες καλλιέργειες. Προσφέρεται όμως και για την καλλιέργεια κτηνοτροφικών φυτών, ώστε να μη φέρνουμε το τριφύλλι πανάκριβο από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ή να κάνουμε αμειψισπορές μέσα στις ελιές μας, όπου και λιπάσματα να γλιτώνουμε, και εξασφάλιση κτηνοτροφικών φυτών να έχουμε, και ισορροπία στη φύση να εξασφαλίζουμε. Και τα χωράφια μας, επειδή είναι υψηλής παραγωγικότητας και οι συνθήκες μάς βοηθούν, να παράγουμε προϊόντα με όσο γίνεται μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και να τα εξάγουμε, και να εισάγουμε σιτάρι από αυτές τις χώρες, για παράδειγμα, ή άλλα προϊόντα. Αλλά ασφαλώς και είναι σημαντικό να μπορούμε και εμείς να παράγουμε το σιτάρι για να καλύπτουμε κάποιες ανάγκες μας»...
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ
«Πρόβλημα απορρόφησης των προϊόντων μας»
«Αυτό που πρέπει σήμερα να δούμε είναι πώς θα γίνει η απορρόφηση των προϊόντων μας», λέει από την πλευρά του ο αγροτοσυνδικαλιστής Στέλιος Σαμαρειτάκης. «Όλα τα άλλα πρέπει να τα ξεκινήσουμε, ώστε να αρχίσει η ύπαιθρος να αναπτύσσεται. Το μέγα πρόβλημα είναι τι θα γίνει το προϊόν που θα παράγεται», λέει στην εφημερίδα μας, προσθέτοντας ότι στα προβλήματα προώθησης των προϊόντων έχει μπλοκάρει όλη η κατάσταση, με τους αγρότες να φαίνονται διατεθειμένοι να παράγουν, αλλά να διστάζουν για το λόγο αυτό. «Βλέπεις, οι νέοι και προβληματίζονται τι θα βάλουν και αν θα υπάρχει απορρόφηση στο μέλλον. Δηλαδή η ανασφάλεια της δουλειάς είναι σήμερα που εμποδίζει την εκκίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Και να σας πως και κάτι άλλο... Δεν είναι μόνο η Ευρώπη. Μπορούμε να παράγουμε κάτι που να το παίρνουν κι άλλες χώρες. Δεν είναι μονοπώλιο η Ευρώπη»...
Ο κ. Σαμαρειτάκης φέρνει ως παράδειγμα την αναμπέλωση, λέγοντας: «Η αναμπέλωση, αν δεν εξασφαλίσεις την αγορά των αμπελουργικών προϊόντων, θα είναι δώρο άδωρο», προσθέτει και, αναφερόμενος στα σιτηρά, τονίζει ότι συμφωνεί απόλυτα: «Ότι μπορούμε να παράγουμε για δική μας κατανάλωση, είναι σημαντικό. Αλλά σιτηρά βλέπω ότι μπορούμε να βάλουμε μόνο στη Μεσαρά. Δύσκολο για τις άλλες περιοχές της Κρήτης. Έχουμε όμως ένα νησί στο οποίο μπορούμε να παράγουμε τα πάντα».
Πηγή : Νέα Κρήτη
