Εν έτει 2025 η περιοχή της Σητείας καλείται να διαχειριστεί μία πιθανόν μη αναστρέψιμη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από τις συνεχείς δυσμενείς εξελίξεις για την ελαιοκαλλιέργεια. Αλλά και από τη διαχρονική απραξία για την λήψη μέτρων από την πολιτεία και βέβαια τη μη υλοποίηση έργων στήριξης του πρωτογενούς τομέα στην περιοχή.
Η Σητεία στηριζόταν εν πολλοίς επί σειρά ετών στην ελαιοπαραγωγή. Τα τελευταία χρόνια ο κεντρικός αυτός πυλώνας επιβίωσης της τοπικής κοινωνίας πλήττεται καίρια με αποτέλεσμα πλέον να έχει συρρικνωθεί και να είναι περισσότερο ίσως από ποτέ ορατός ο κίνδυνος «αφανισμού» του. Κι αν αυτό ακούγεται σαν ένα «σενάριο φαντασίας», δυστυχώς η εμπειρία του παρελθόντος υπενθυμίζει ότι κάποτε η Σητεία στηριζόταν στην αμπελοκαλλιέργεια και δη στο παραγόμενο προϊόν της σταφίδας. Σήμερα όμως, όπως ανέφερε ο Πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Σητείας κ. Γιώργος Τσιφετάκης, οι κάτοικοι όχι μόνο δεν στηρίζονται οικονομικά στην σταφίδα, αλλά για να την γευτούν, αγοράζουν το παραγόμενο προϊόν άλλων περιοχών.
Ζητούμενο λοιπόν είναι η αλλαγή των υπαρχόντων δεδομένων σε ό,τι αφορά την ελαιοκαλλιέργεια, την παραγωγή και την διάθεση του προϊόντος, σε μία συγκυρία όπου δυστυχώς οι καιρικές συνθήκες λειτουργούν ανασταλτικά τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο της κλιματικής κρίσης και δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Ως εκ τούτου η προηγούμενη ελαιοκομική περίοδος για την περιοχή της Σητείας- η τρίτη στην σειρά- δεν ήταν καλή με μειωμένη κατά πολύ παραγωγή ενώ η διάθεση και οι πωλήσεις του προϊόντος ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Αν και δεν υπάρχει απόλυτα ακριβής καταμέτρηση, υπολογίζεται ότι συνολικά η περιοχή του Δήμου Σητείας παρήγαγε περίπου 3,5 χιλιάδες τόνους εκ των οποίων αδιάθετη παραμένει όπως εκτιμάται μία ποσότητα περίπου 150 τόνων. Οι απώλειες στην παραγωγή ήταν της τάξης του 50% έως και 90% ανάλογα την περιοχή, αφού κατά μέσο όρο στο παρελθόν, η συνολική παραγωγή ελαιολάδου στην Σητεία ήταν περίπου 10.000 με 12.000 τόνοι ετησίως.
«Το μεγάλο λοιπόν πρόβλημα για τον τόπο μας είναι ότι πλέον ο κόσμος εγκαταλείπει τα ελαιόφυτα με μεγάλη ταχύτητα. Δηλαδή βάλλεται η ελαιοπαραγωγή. Οι αγροτικοί πληθυσμοί στον τόπο μας είναι γερασμένοι, ενώ οι νέοι που ξεκίνησαν να ασχολούνται με την ελιά κι επένδυσαν, βλέπουν ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν, οπότε αρχίζουν και εγκαταλείπουν την προσπάθεια για να κάνουν κάτι άλλο και να μπορούν να ζήσουν. Δεν μπορούν να περιμένουν δύο και τρία χρόνια για να έχουν ένα εισόδημα, γιατί οι ανάγκες της καθημερινότητας είναι τεράστιες. Άρα αποδυναμώνεται ο πρωτογενής τομέας, βάλλεται η ελαιοκαλλιέργεια και η παραγωγή και το πρόβλημα για τον τόπο μας είναι τεράστιο πλέον. Κι ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε το 50% του αγροτικού εισοδήματος ήταν η σταφίδα και το άλλο 50% ήταν το λάδι. Τώρα ούτε ένα κιλό σταφίδα δεν βρίσκουμε στο δήμο μας να αγοράσουμε…. Όπως πάνε τα πράγματα θα’ χουμε την ίδια εξέλιξη και με το λάδι. Μακάρι αυτό να μην συμβεί αλλά η κατάσταση πλέον είναι πολύ δύσκολη», τόνισε ο κ. Τσιφετάκης.
ΜΑΡΙΖΑ ΨΑΡΑΚΗ
Πηγή : Ανατολή
