Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου
Στέγη ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ (Β. Κορνάρου 97 Σητεία)ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: 10-17 Σεπτεμβρίου 2025
Ο φωτογράφος ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ δουλεύει με θεματικές καταγράφοντας την ιστορική κληρονομιά της Ελλάδας. Έχει ολοκληρώσει και παρουσιάσει σε λευκώματα ενότητες όπως το δίκτυο των Πέτρινων Φάρων, των Σιδηροδρομικών Σταθμών, την Άγνωστη Αρχαία Κρήτη, καθώς και μια σειρά από Παλαιά Αυτοκίνητα.Φωτογραφίζει εμμονικά αρχαιολογικούς χώρους –έχει επισκεφτεί περισσότερους από χίλιους– και το 2015 ανέλαβε τη φωτογράφιση για την Επανέκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου Αρχαίας Κορίνθου.
Επί μία εικοσαετία φωτογράφιζε μπαλέτα και χορευτικά σχήματα που έδωσαν παραστάσεις στην Ελλάδα και διαθέτει μια ογκώδη συλλογή από φωτογραφίες του υπογεγραμμένες από τους μεγαλύτερους τζαζ και μπλουζ μουσικούς.
Τα τελευταία 15 χρόνια ερευνά, μελετά, φωτογραφίζει και καταγράφει τα κατάλοιπα επί του εδάφους των τριών χερσαίων μεθοριακών γραμμών (1832, 1881, 1897) Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λαμβάνοντας μέρος σε ημερίδες και κάνοντας δημοσιεύσεις.
Έχει παρουσιάσει 22 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει λάβει μέρος σε 12 ομαδικές, ενώ έχει εκδόσει έξι λευκώματα/μονογραφίες και έχει συμβάλλει σε άλλα 20. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον περιοδικό τύπο με θέματα ταξιδιωτικά και ερευνητικά.
Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας, σε πρεσβείες και ξενοδοχεία και έχουν εκδοθεί από τα ΕΛΤΑ σε σειρά γραμματοσήμων.
Φωτογραφίες του έχουν χρησιμοποιηθεί για εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων. Έχει εργαστεί ως φωτογράφος στον ΕΟΤ και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας από το 1996.
✳︎ «Καιρό πολύ στροβιλιζόμουν στην Κρήτη· φτάσαν δυό τα χρόνια και εννιάμισι χιλιάδες τα χιλιόμετρα. Συνάντησα πολλά και απαντήθηκα με πολλούς· συγγενείς χαμένους, παλιές αγαπημένες, νέους φίλους. Τραγούδησα δίπλα σε λυράρηδες, μου πλέξαν μαντινάδες, γεύτηκα ασκολίμπρους κι αντικρυστό, λίγωσα με το απάκι, φούσκωσα από μπουμπουριστούς και πνίγηκα σε πελάγη ρακής. Μπήκα μεσ’ την Ιστορία και έγινα κομμάτι της. Φώναζα και χόρευα και χτύπαγα την ασπίδα μου μη κι ακουστούν τα κλάμματα του μικρού Δία. Αποτραβήχτηκα με τους τελευταίους της φυλής μου ψηλά στο Καρφί νοιώθοντας πως κάτι αλλάζει στον τόπο μου. Πνίγηκα από το κύμα το μεγάλο του ηφαιστείου.Στη Λισσό, χάζευα το Λιβυκό παρέα με τον παραγυιό του γιατρού στο Ασκληπιείο, βάζοντας την παλάμη για αντήλιο και παραβγαίνοντας στο ψαράκι. Στην Ελεύθερνα ακροβατώντας στο φόβο πέρασα τη γέφυρα για τη νεκρόπολη –είχα ακούσει τόσα για κάτι τέτοιες νύχτες με πανσέληνο. Στη Λατώ, χάρισα ένα κουράγιο στον παππούλη που τού ’ταν ζόρικο να καταφέρει την ανηφόρα, να φθάσει μέχρι το βουλευτήριο πού ’χαν συνάντηση οι γέροντες. Στην Πραισό, έδωσα όρκους αιώνιας αγάπης –που, σα νέος δεν είχα βέβαια σκοπό να κρατήσω– σε μια γειτονιά στα δυτικά της πόλης. Και εκτελώντας χρέη βοηθού του αρχιερέα στον Γιούχτα έγινα κοινωνός του μεγάλου μυστικού των Ιερών Κορυφής κι ορκίστηκα όρκο φριχτό αν το μαρτύραγα ποτές.
Έτσι έζησα μέσα σε δυο χρόνια και δυο και τρεις χιλιάδες. Μέσα από μικρές ανθρώπινες καθημερινότητες που αδιάκοπα επαναλαμβάνονται. Έτσι. Γιατί ένα ταξίδι στη χώρα της Κρήτης δεν μπορεί παρά να είναι ένα ταξίδι στο χρόνο της Κρήτης. Και τούτος πάει και χώνεται στις περασμένες χιλιετίες να κρυφτεί, κι εσένα εκεί σου πρέπει να τον κυνηγήσεις. Κι όσο πιο έρημοι είναι οι τόποι ψηλά στον Πετσοφά, βαθειά στην Αράδαινα ή στα έγκατα της Ειλειθυΐας, τόσο πιο αναλλοίωτες κρατούν τις εικόνες από τη ζωή που ζήσαν· τόσο πιο φορτισμένος κι εγώ…»
Γιάννης Σκουλάς
