Με αφορμή την αδιάφορη στάση της κυβέρνησης αλλά και τους λανθασμένους, άτολμους χειρισμούς του Δημάρχου κ. Ζερβάκη στο κρίσιμο ζήτημα του ΒΟΑΚ – ειδικά στο τμήμα Καλό Χωριό – Σητεία – και με την ελπίδα να ξεκινήσει επιτέλους ένας δημόσιος διάλογος που τόσο λείπει από τον Δήμο μας, καταθέτω ορισμένες πρώτες σκέψεις.
Ο Δήμος Σητείας εμφανίζεται πλέον διαρκώς ως το “θύμα” των εξελίξεων: θύμα στον ΒΟΑΚ, θύμα στη συστηματική υποστελέχωση του νοσοκομείου, θύμα στην αδιαφορία για το αεροδρόμιο, θύμα στην επέλαση των ΑΠΕ χωρίς συνολικό σχεδιασμό.
Αυτό το μοτίβο της παθητικής αποδοχής και της διαρκούς μεμψιμοιρίας έχει κουράσει. Δεν κινητοποιεί κανέναν, δεν εμπνέει την κοινωνία, δεν ενοχλεί την εξουσία. Η εικόνα που προβάλλουμε είναι μιας κοινωνίας που έχει παραιτηθεί. Και αυτή η παραίτηση φέρει ονοματεπώνυμο.
Η αποτυχημένη κινητοποίηση στο Ηράκλειο για τον ΒΟΑΚ ήταν χαρακτηριστική.
Ο Δήμαρχος δεν μπορεί να δηλώνει στον Πρωθυπουργό ότι “στη Σητεία σας αγαπάμε”, δημιουργώντας την εντύπωση πολιτικής σιγουριάς για την κυβέρνηση, και στη συνέχεια να καλεί τους πολίτες να διαμαρτυρηθούν. Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μιλά έτσι εξ ονόματος μιας κοινωνίας που δεν ρωτήθηκε;
Η αλήθεια είναι μία:
Δεν υπάρχει κοινή φωνή, ούτε κοινή γραμμή. Ο Δήμος, οι φορείς, οι πολίτες, μιλούν ασυντόνιστα – όταν μιλούν. Το αποτέλεσμα είναι η πλήρης απουσία ενός συνεκτικού και πειστικού μηνύματος.
Πώς να διεκδικήσεις όταν:
Άλλες φορές λες “ναι” στις ΑΠΕ του επενδυτή Α επειδή δίνει ανταποδοτικά,
Και άλλες φορές “όχι” στις ΑΠΕ του επενδυτή Β, αν και τα ανταποδοτικά είναι παρόμοια;
Αυτό δεν λέγεται στρατηγική. Αυτό λέγεται “ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΌΣ”.
Ο Δήμος, έτσι όπως λειτουργεί σήμερα, δεν είναι σοβαρός συνομιλητής. Δεν έχει φωνή που ακούγεται στους χώρους των αποφάσεων. Περιμένει τις κρίσεις (ΒΟΑΚ, ΑΠΕ) για να θυμηθεί πως πρέπει να μιλήσει και τότε μιλά αργά, αμήχανα, και χωρίς επιρροή.
Η στρατηγική του “καλού παιδιού”, που ελπίζει πως με προσωπικές σχέσεις θα πετύχει “χάρες”, δεν είναι αυτοδιοίκηση.
Είναι ατομική διπλωματία, και εν τέλει αποτυχημένη. Άλλο η προσωπική συμπάθεια, και άλλο η θεσμική εκπροσώπηση μιας κοινωνίας που απαιτεί σοβαρότητα, διαφάνεια και στόχους.
Τι πρέπει να γίνει;
- Να αποκτήσουμε κοινό λόγο, σταθερό και ειλικρινή. Αυτό σημαίνει:
ΔΙΑΦΆΝΕΙΑ (που σήμερα απουσιάζει),
ΔΙΑΒΟΎΛΕΥΣΗ (που δεν γίνεται),
ΛΟΓΟΔΟΣΊΑ (που θυμίζει διεκπεραίωση και όχι υπευθυνότητα με τον τρόπο που γίνεται).
Το σύνθημα “τώρα ή ποτέ”, που υιοθετήθηκε πρόχειρα και χωρίς διάλογο από την δημοτική αρχή του κυρίου Ζερβάκη, σε συνδυασμό με το “κύριε Πρωθυπουργέ, σας αγαπάμε”, δημιούργησε τραγικά λάθος μηνύματα. Το “ΤΩΡΑ” χάθηκε και το “ΠΟΤΈ” μας έμεινε.
- Να διαμορφώσουμε αφήγημα και όραμα για τον Δήμο. Όχι για την αυλή της δημοτικής αρχής, αλλά για την κοινωνία, και να το εκφράζουμε εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις: Περιφέρεια, Βουλή, Ευρώπη.
- Να πάψουμε να μιλάμε μόνο ως “ριγμένοι”. Η διαπίστωση δεν φτάνει. Πρέπει να δούμε το “γιατί” και να αλλάξουμε θέση στο τραπέζι των εξελίξεων. Όχι θεατές, αλλά συμμετέχοντες, ισότιμοι παίκτες, με φωνή και ρόλο στον περιφερειακό και εθνικό σχεδιασμό.
Ο κόσμος της Σητείας έχει κουραστεί να περιμένει. Δεν είναι απογοητευμένος μόνο∙ είναι παγωμένος. Νιώθει πως κανείς δεν θα τον ακούσει.
Νιώθει ότι τίποτα δεν αλλάζει.
Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ήττα μιας δημοτικής αρχής:
Όταν η κοινωνία χάνει το νόημα να μιλήσει…
Και όταν μια κοινωνία σταματά να ελπίζει, τότε παύει να αγωνίζεται.
Και αυτό είναι το πιο ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟ .
Γι αυτό η αφύπνιση δεν είναι πολιτική επιλογή.
ΕΊΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΌ ΧΡΈΟΣ.
Πατεράκης Θεόδωρος
πρώην Δήμαρχος Σητείας
Πηγή : Style 100Fm
