Με φώναξε μια μέρα ένας 85χρονος Ιεραπετρίτης συνταξιούχος αγρότης να μου μιλήσει για τον «ευνουχισμένο» πρωτογενή αγροτικό τομέα, όπως τον χαρακτήρισε, αλλά και να μου ζητήσει να βοηθήσω μήπως και ξυπνήσει κάποτε αυτή η υπνωμένη η Ελληνική αγροτιά και αρχίσει να διεκδικεί τα δικαιώματα της, όπως κάνουν τόσοι άλλοι εργαζόμενοι, επιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενοι, άλλοτε με διακριτά θετικά αποτελέσματα και άλλοτε όχι.
Ο 85χρονος με σοβαρή επιχειρηματολογία, προσπαθούσε να με πείσει ότι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, ειδικά οι Έλληνες , είναι οι πιο αδικημένοι της Ευρώπης, γιατί η αγροτική τάξη είναι η μοναδική που δουλεύει τόσο σκληρά καθημερινά , χωρίς η ίδια να έχει το δικαίωμα να μπορεί να ορίζει την τιμή πώλησης των αγροτικών η κτηνοτροφικών προϊόντων που παράγει, ώστε να έχει ένα λογικό ετήσιο εισόδημα.
Η «καραμέλα» της ελεύθερης αγοράς δεν πείθει πλέον κανένα, ότι αυτή η ελεύθερη αγορά ισχύει για όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες.
Ο αγρότης δεν έχει δικαίωμα να υπολογίσει πόσο κοστίζει να παραγάγει ένα κιλό ντομάτες και να ζητήσει από τον έμπορο να τον πληρώσει για παράδειγμα 30% πάνω από το κόστος παραγωγής, ώστε να έχει κι εκείνος ένα φυσιολογικό κέρδος.
Ο Γερμανός βιομήχανος όμως που παράγει αυτοκίνητα έχει το δικαίωμα να βάλει ένα εύλογο ποσοστό κέρδους πάνω από το κόστος παραγωγής ενός αυτοκινήτου και να επεκτείνει από το κέρδος του την επιχείρηση του.
Ο Ευρωπαίος παραγωγός ηλεκτρονικών υπολογιστών , ψυγείων η κλιματιστικών μηχανημάτων κτλπ , δεν είναι ποτέ δυνατόν να αναγκαστεί από κανέναν να πουλήσει το προϊόν του κάτω από το κόστος του, διαφορετικά θα πρέπει να κλείσει την επιχείρηση του.
Το ίδιο συμβαίνει στην εργατική τάξη, όπου ο εργαζόμενος έχει το δικαίωμα να κοστολογήσει την εργασία του ο ίδιος και να ζητήσει από τον εργοδότη του το μισθό η το μεροκάματο που θεωρεί ότι πληρώνει τον κόπο του.
Στον τεχνικό κλάδο επίσης, δεν υπάρχει κανείς οικοδόμος, ηλεκτρολόγος, ψυκτικός ελαιοχρωματιστής, υδραυλικός η μαραγκός, που θα τολμούσε κανείς να τον υποχρεώσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του κάτω του κόστους. Εκτός και είναι κανείς ευεργέτης.
Εδώ και χρόνια και σε τακτά χρονικά διαστήματα , παρακολουθούμε σε όλες τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης , τους αγρότες να διεκδικούν καλύτερες τιμές για τα προϊόντα τους , όταν οι έμποροι και οι μεταποιητές τους προσφέρουν τιμές που δεν καλύπτουν το κόστος της παραγωγής τους. Γιατί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις , όπως έχει δομηθεί ο πρωτογενής και ο δευτερογενής τομέας, στον παραγωγό δίνουν ότι θέλουν και όχι ότι θα έπρεπε να ζητά εκείνος, για να είναι η εκμετάλλευση του βιώσιμη και για να μπορεί να έχει ένα λογικό κέρδος ώστε να ζήσει την οικογένεια του και να ξανα καλλιεργήσει την επόμενη χρονιά.
Πηγή : Νέα Κρήτη
