Η γιαγιά-Μαίρη έσωσε τα εγγόνια λίγες στιγμές πριν φύγει για
πάντα με τον παππού, σε ένα τόσο αναπάντεχο μαρτυρικό ταξίδι...
Στη συγκλονιστική ιστορία της Ιεραπετρίτισσας που αν και μπορούσε να σωθεί από τη φονική πυρκαγιά στην Αττική δεν εγκατέλειψε τον ανήμπορο σύντροφό της με αποτέλεσμα να καούν ζωντανοί στο Μάτι, αναφέρεται ο ξάδερφός τους Μανόλης Μαστοράκης.
Σε ένα συγκινητικό κείμενο περιγράφει πώς η ηλικιωμένη ζήτησε από τον πατέρα των εγγονιών της να έρθει να τα πάρει με αποτέλεσμα να σωθούν,αλλά η ίδια επέλεξε να μείνει μέχρι την τελευταία στιγμή δίπλα στο σύζυγό της.
Όπως σημειώνει ο κ.Μαστοράκης «Σε μας μένει η γλυκιά ανάμνησή της, κι ένα μεγάλο πικρό "ΓΙΑΤΙ;;"...Ίσως και κάποιος θυμός...».
Αναλυτικά στο κείμενό του ο Μ.Μαστοράκης αναφέρει:
«Τις προηγούμενες μέρες, διαβάσαμε κι ακούσαμε για ένα ηρωικό δράμα, βγαλμένο μέσα από τη μεγάλη πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής.
Μια αληθινή τραγωδία.
Μάθαμε για τη γυναίκα εκείνη που, αφού έσωσε τα δυο μικρά εγγονάκια της -- τα φιλοξενούσε στο παραλιακό Μάτι -- απομακρύνοντάς τα έγκαιρα από τη φωτιά, γύρισε στο φλεγόμενο σπίτι όπου περίμενε καθηλωμένος ο άρρωστος άνδρας της, αρνούμενη να τον αφήσει αβοήθητο.
Και κάηκαν μαζί!!
Αγκαλιασμένοι..
Άραγε, θεωρείται "κανονική" μια τέτοια συμπεριφορά;; Μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε συνηθισμένη;; Κι αν ακολουθούσε τη φωνή τής λογικής και έσωζε ό,τι μπορούσε να σώσει, δηλ. τον εαυτό της, άραγε θα μπορούσε να ζήσει μετά;;
Σταματάει ο νους μπροστά σε τέτοια διλήμματα... Δεν ξέρεις τι να πεις... Σίγουρα, πάντως, νιώθεις, μαζί με τη φρίκη, έναν απέραντο θαυμασμό...
Ήταν, από μικρή, μια τρυφερή ύπαρξη η Μαίρη, μια πανέμορφη ξανθιά γαλανομάτα με το χαμόγελο πάντα στα χείλη, που αγαπιόταν από όσους τη γνώριζαν κι έκανε περήφανο όποιον τη συνόδευε -- εγώ είχα συχνή αυτήν την τύχη, στα πρώιμα νιάτα μας... Αλήθεια, πώς θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι αυτή η λεπτεπίλεπτη κοπέλα έκρυβε μέσα της τόση δύναμη;;...
Κατω-Χωρίτισσα η μαμά Σοφία, η πρώτη από τις πέντε Πετασοπούλες, όλες δασκάλες -- μεγάλο κατόρθωμα για την εποχή, στα δύσκολα χρόνια του σαράντα. Δάσκαλος και ο πατέρας, από τη Ρουκάκα (Χρυσοπηγή), ο Γιώργος Πολυχρονίδης, ένας πραγματικός αρχοντάνθρωπος, που έδειξε τι θα πει "λειτουργός", ως διευθυντής του Σχολείου του Κάτω-Χωριού, συνιστώντας λαμπερό κομμάτι τής ιστορίας του.
Γεννημένη το '47, έφτιαχναν, με τη μεγαλύτερη αδελφή της, την Κούλα (Νίκη), που πολύ πρόωρα έφυγε κι αυτή, ένα υπέροχο πανέμορφο αδελφικό δίδυμο -- καμάρι για την οικογένεια.
Γυμνάσιο στην Ιεράπετρχα κι αργότερα στην Αθήνα, στο Περιστέρι. Μετά Οδοντιατρική στο Πανεπιστήμιο, όπου γνώρισε τον Τρικαλινό συνάδελφό της Χρήστο Κούκλα. Αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Από την κόρη τους τη Βανέσα (Σοφία) απόκτησαν τα δύο εγγονάκια -- αυτά που η γιαγιά-Μαίρη φρόντισε να κρατήσει στη ζωή, λίγες στιγμές πριν φύγει για πάντα με τον παππού, σε ένα τόσο αναπάντεχο μαρτυρικό ταξίδι....
Σε μας μένει η γλυκιά ανάμνησή της, κι ένα μεγάλο πικρό "ΓΙΑΤΙ;;"...
Ίσως και κάποιος θυμός...
Ιεράπετρα, Ιούλιος '18
Μανώλης Ι. Μαστοράκης
Υ.Γ.: Η Μαιρούλα μας ήταν πρώτη εξαδέλφη μου, συνομήλικη, συμμαθήτρια και συγκάτοικός μου».
Πηγή : Νέα Κρήτη
