«Αν το καλοσκεφτείς, όλο αυτό το περπάτημα που έκανα για τόσες μέρες, μπορεί να το συγκρίνει κανείς με την πορεία που κάνει κάποιος στη ζωή», είπε η Σοφία, αναπολώντας κάθε στιγμή από το μακρύ οδοιπορικό.
Ξεκίνησε στις 12 Απριλίου, από το δυτικότερο άκρο της Κρήτης, με ένα γυλιό στον ώμο και ένα κινητό τηλέφωνο με το χάρτη όπου σημείωνε διαρκώς την πορεία της πάνω στην Κρήτη, κινούμενη προς νότια και ανατολικά – από το Ελαφονήσι και τη Φαλάσαρνα ως την Κάτω Ζάκρο και το Βάι, ακολουθώντας, συνήθως, το ίχνος του Ευρωπαϊκού Μονοπατιού Ε4.
Τις πρώτες εβδομάδες ξεκινούσε πολύ νωρίς το πρωί, στις 7.00 αλλά ύστερα κουράστηκε το σώμα της και αργότερα ξεκινούσε πιο χαλαρά αφού το «σώμα» έπρεπε να ξυπνήσει με ένα καφέ, μια τυρόπιτα, λίγο γιαούρτι ως «καύσιμα». Περπατούσε 8 -11 ώρες τη μέρα. Έτρωγε σε μικρά εστιατόρια και ταβέρνες και διανυχτέρευε σε μικρά ξενοδοχεία ή ξενώνες.
Διάλεξε να κινηθεί στη νότια, την πιο αυθεντική και, εν πολλοίς, τη λιγότερο αλλοτριωμένη από τον τουρισμό Κρήτη.
Στο Λασίθι μπήκε από το Μύρτος, συνέχισε προς Ιεράπετρα, Μακρύ Γιαλό, Πάνω και Κάτω και Ζάκρο. Στη Ζήρο ανέβηκε δυο φορές, γιατί της άρεσε πολύ το μέρος και οι άνθρωποι, όπου έκανε καλούς φίλους, όπως είπε χαρακτηριστικά. Από κει πήγε Σητεία, συνέχισε στο Μόχλος, στο Καβούσι, Παχειά Αμμο, Καλό Χωριό, Πρίνα, Κρούστα.
Ταξίδι προς την ελευθερία
Μίλησε στην ΑΝΑΤΟΛΗ για το ταξίδι ζωής, όπως το περιέγραψε:
«Αναζητώ την ελευθερία, θέλω να είμαι ελεύθερη. Περπατώντας μόνη, είχα το χρόνο να σκεφτώ πολύ. Κουβαλώντας το σακίδιο στην πλάτη, το βάρος σε υποχρεώνει να ξεχάσεις άλλες σκέψεις και να εστιάσεις στην προσπάθεια που απαιτεί η πορεία. Όλες οι άλλες έγνοιες, το στρες, φεύγουν. Το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν από πού και προς τα πού θα πορευτώ, πού θα φάω, πού θα κοιμηθώ… Ήθελα να δω και να μιλήσω με τους ανθρώπους σε κάθε τόπο που πήγαινα».
Τη ρωτήσαμε τι της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση τον ενάμισι μήνα περίπου που περπατούσε διασχίζοντας το νησί. Μας είπε ότι έχει πλήθος από μικρές εμπειρίες. Θυμάται όταν είχε σκοτεινιάσει πια και έφθασε στην Εθιά – ένα μικρό χωριό στο Ν. Ηρακλείου – όπου την καλοδέχτηκε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που την περιποιήθηκαν φτιάχνοντάς της μυζηθρόπιτες και τη φιλοξένησαν.
Η πιο δύσκολη φάση ήταν η πορεία από τη Σούγια ως την Αγία Ρουμέλη. Όταν έπεσε σκοτάδι και αναγκάστηκε να φωτίζει τα βήματά της με ένα μικρό φακό προχωρώντας με μόνη τη διαίσθηση για το ότι συνεχίζει προς τη σωστή κατεύθυνση. Όταν, τελικά, έφθασε στην Αγία Ρουμέλη, συνάντησε ένα ηλικιωμένο που έκπληκτη άκουσε να της λέει ότι είχε παρατηρήσει το φως του φακού της όταν ήταν ακόμη στο βουνό και την περίμενε για να δει αν θα φτάσει ασφαλής ως εκεί…
Νωρίτερα, την ίδια μέρα είχε συναντήσει μια άλλη γυναίκα. Περπάτησαν λίγο μαζί αλλά εκείνη κατευθύνθηκε προς κοντινό φαράγγι, αντίθετα από την πορεία που είχε χαράξει η Σοφία. Προς στιγμή την έχασε και την αναζήτησε για να πάει και αυτή, αλλά αμέσως σκέφτηκε ότι «στη ζωή δεν μπορείς να ακολουθείς κάποιον άλλον, πρέπει να κάνεις αυτό που θέλεις και επιλέγεις εσύ…». Έτσι επέστρεψε στην προκαθορισμένη πορεία της…
Υπήρξαν προκλήσεις, αυταπάτες, συνάντησε αδιέξοδα, δυσκολίες που βάζει η φύση και καλεί τον καθένα που έρχεται σε άμεση επαφή μαζί της να αναμετρηθεί με εκείνη και τον εαυτό του. Πρέπει, όμως, να προχωρήσει, να μην παγιδευτεί, να μην απογοητευτεί, να μην σταματήσει, να συνεχίζει με ψυχραιμία, λογική, υπομονή και επιμονή…
ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΝΤΑΣ
Πηγή : Ανατολή
