Νοτιο-ανατολικά
της γης της προσδοκίας,
'κει που η πορφυρένια Χείμερα στ'αγνάντι βγαίνει,
στις παρυφές κάποιου αλλόκοσμου Τροπικού,
με βλέφαρα μισόκλειστα, ανερμήνευτα, διακαή,
τις εύκρατες νόρμες να στοχεύουν,
σμιλεύοντας ωδές τ΄Απρίλη,
στη λεωφόρο των ανεμόμυλών σου,
μ'ένα σου νεύμα -τόσο δα- δρασκέλεψες,
τον οικείο σου Αχέροντα,
νέμοντας δίκαια, τα εκατό σου χρόνια,
της δικής μας μοναξιάς.
21-4-2014
Δημήτρης
Νατσαρίδης
